پرسیس مگ Persis mag

بیماری کبد چرب سلامت مغز را به خطر می اندازد

دانشمندان مؤسسهٔ کبدشناسی راجر ویلیامز وابسته به کینگز کالج لندن و دانشگاه لوزان در مطالعه ای که ارتباط بین بیماری کبد چرب غیر الکلی (NAFLD) و اختلال عملکرد مغز را بررسی می کند، دریافتند تجمع چربی در کبد باعث کاهش اکسیژن به مغز و التهاب بافت مغز می شود، که کبد چرب غیرالکلی با فراهم کردن هر دو شرایط منجر به شروع بیماری های مغزی شدید می شوند.

کبد چرب غیرالکلی (NAFLD) تقریباً 25٪ از جمعیت و بیش از 80٪ از افراد چاق ناسالم را تحت تأثیر قرار می دهد. چندین مطالعه، اثرات منفی رژیم غذایی ناسالم و چاقی را بر عملکرد مغز گزارش کرده اند؛ با این حال اعتقاد بر این است که این اولین مطالعه ای است که به وضوح کبد چرب غیرالکلی را با زوال مغز مرتبط می کند و یک هدف درمانی بالقوه را شناسایی می کند.

این تحقیق که با همکاری اینسرم (مؤسسٔه ملی تحقیقات بهداشتی و پزشکی فرانسه) و دانشگاه پواتیه در فرانسه انجام شد، شامل تغذیهٔ موش‌ها با دو رژیم غذایی مختلف بود. نیمی از موش‌ها رژیم غذایی داشتند که کالری دریافتی آنها بیش از 10 درصد چربی نبود، در حالی که کالری دریافتی نیم از موش های دیگر حاوی 55 درصد چربی بود؛ که شبیه رژیم غذایی غذاهای فرآوری شده و نوشیدنی های شیرین در نظر گرفته شده است.

س از 16 هفته، محققان مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را برای مقایسهٔ اثرات این رژیم‌ها بر بدن و به طور خاص بر روی کبد و مغز انجام دادند. آنها دریافتند که تمام موش‌هایی که سطوح بالاتر چربی مصرف می‌کنند، چاق در نظر گرفته می‌شوند و کبد چرب غیرالکلی، مقاومت به انسولین و اختلال عملکرد مغز را ایجاد می‌کنند.

مطالعه ای که توسط دانشگاه لوزان و بنیاد تحقیقات کبد تامین شد همچنین نشان داد که مغز موش های مبتلا به کبد چرب غیرالکلی از سطح اکسیژن پایین تر رنج می برد. این به این دلیل است که این بیماری بر تعداد و ضخامت رگ‌های خونی مغز تأثیر می‌گذارد که اکسیژن کمتری به بافت می‌رسانند، اما همچنین به این دلیل است که سلول‌های خاص اکسیژن بیشتری مصرف می‌کنند در حالی که مغز در حال ملتهب شدن است. این موش ها نیز بیشتر مضطرب بودند و علائم افسردگی را نشان می دادند.

در مقایسه، موش‌هایی که رژیم غذایی سالم مصرف می‌کردند کبد چرب غیرالکلی یا مقاومت به انسولین نداشتند، رفتار طبیعی داشتند و مغزشان کاملاً سالم بود.

ننوشیدن آب کافی با خطرات جدی سلامتی مرتبط است.

 مطالعه جدید چند دلیل خوب دیگر برای هیدراته ماندن ارائه می دهد - از جمله بیماری های مزمن کمتر و شانس بیشتر برای زندگی طولانی تر. 

این مطالعه بر اساس تحقیقاتی که شامل ۱۱۲۵۵ بزرگسال بود و در طول ۲۵ سال پنج بار در مورد عواملی مانند وضعیت اقتصادی اجتماعی و سابقه پزشکی خانوادگی مورد سوال قرار گرفتند.

آزمایش‌های بالینی روی داوطلبان اندازه‌گیری سدیم در سرم خون آنها را ارائه کرد که به عنوان شاخصی برای دریافت مایعات مورد استفاده قرار گرفت. معمولاً هرچه آب بیشتری بنوشیم، سطح سدیم در جریان خون ما کاهش می یابد.

ناتالیا دمیتریوا، دانشمند پژوهشی، از موسسه ملی قلب و ریه و خون (NHLBI) در مریلند می‌گوید: نتایج نشان می‌دهد که هیدراتاسیون مناسب ممکن است روند پیری را آهسته کند و زندگی عاری از بیماری را طولانی کند.

تحقیقات قبلی ارتباط بین سطوح بالاتر سدیم در خون و افزایش خطر نارسایی قلبی را ثابت کرده است. محدوده طبیعی سطوح سدیم در خون افراد معمولاً بین ۱۲۵ تا ۱۴۶ میلی اکی والان در لیتر (mEq/L) است. در این مطالعه، نمونه‌های سرمی با سطوح سدیم بالاتر نیز احتمالاً حاوی سطوح بالا تا ۱۵ نشانگر مختلف سلامت بیولوژیکی و پیری بودند.

به عنوان مثال، افرادی که سطح سدیم آنها بالاتر از mEq/L ۱۴۲ است، در مقایسه با افرادی که محدوده معمولی بیشتری را نشان می‌دهند، ۱۰ تا ۱۵ ٪ احتمال افزایش سن از نظر بیولوژیکی بالاتر از سن تقویمی خود را داشتند. همچنین خطر ابتلا به بیماری های مزمن از جمله نارسایی قلبی، سکته مغزی، فیبریلاسیون دهلیزی، بیماری مزمن ریوی، دیابت و زوال عقل ۶۴٪ درصد بیشتر بود.

محققان پیشنهاد می‌کنند که اندازه‌گیری سطح سدیم در خون می‌تواند به توصیه‌های پزشکان کمک کند. آن دسته از افرادی که از نظر مصرف مایعات در منطقه خطر قرار دارند، می توانند اقداماتی را برای ورود آب بیشتر به سیستم خود انجام دهند - نه فقط از طریق نوشیدن آب، بلکه از طریق آب میوه ها، سبزیجات و میوه ها.

مانفرد بوهم، محقق ارشد از NHLBI می‌گوید: هدف این است که اطمینان حاصل شود که بیماران به اندازه کافی مایعات مصرف می‌کنند، عواملی مانند داروها که ممکن است منجر به از دست دادن مایعات شوند، ارزیابی می‌شوند.

پزشکان همچنین ممکن است نیاز به برنامه درمانی فعلی بیمار مانند محدود کردن مصرف مایعات برای نارسایی قلبی داشته باشند.

دانشمندان باکتری هایی را شناسایی کرده اند که طعم میوه ای، ترشیده یا پیازی را در پنیر ایجاد می کنند.

تولید پنیر هزاران سال است که وجود داشته است و در حال حاضر بیش از 1000 نوع پنیر در سراسر جهان وجود دارد. اما اینکه دقیقاً چه چیزی باعث می‌شود برخی از پنیرها مانند پارمزان (Parmesan) طعم میوه‌ای داشته باشند و برخی دیگر مانند بری (Brie) و کاممبرت (Camembert) طعم ترشیده داشته باشند، تا حدودی معما باقی مانده است. اکنون دانشمندان انواع خاصی از باکتری ها را که این ترکیبات طعم دهنده را تولید می کنند، شناسایی کرده اند.

موریو ایشیکاوا و همکارانش می‌گویند این یافته‌ها که در 10 نوامبر در Microbiology Spectrum توضیح داده شد، می‌تواند به سازندگان پنیر کمک کند تا مشخصه های طعم پنیر را با دقت بیشتری تغییر دهند تا با ترجیحات مصرف‌کننده مطابقت داشته باشد.

طعم پنیر به چیزی بیشتر از نوع شیر و باکتری های شروع‌کننده بستگی دارد که برای تهیهٔ لذیذ لبنیات تخمیری استفاده می شود. مجموعه‌ای از ارگانیسم‌ها که در طول فرآیند کامل و رسیده شدن پنیر به درون آن حرکت می‌کنند نیز به طعم پنیر کمک می‌کنند.

ایشیکاوا، از دانشگاه کشاورزی توکیو، این باکتری های غیر شروع کننده را به یک ارکستر تشبیه می کند :"ما می توانیم آهنگ هایی را که ارکستر پنیر می نوازد به عنوان یک هم‌آهنگی درک کنیم، اما نمی دانیم که هر کدام از آنها مسئول چه سازهایی هستند."