پرسیس مگ Persis mag

بررسی‌های گروهی از محققان دانشگاه «هلسینکی» و دانشگاه شرق فنلاند نشان داده است که شدت اختلال عصبی پارکینسون در بیماران با افزایش تراکم باکتری «دسال فوویبریو» (Desulfovibrio) در مدفوع آنها تشدید شده است.

محققان با شناخت این باکتری و ارتباط آن با بیماری پارکینسون امیدوارند روزی بتوانند تشخیص زودهنگام این بیماری در انسان‌ها را بهبود بخشند یا حتی پیشرفت بیماری را کُند کنند.

«پِر ساریس» از مولفان اصلی این گزارش تحقیقی و میکروبیولوژیست در دانشگاه هلسینکی فنلاند می گوید: یافته‌های ما کار نظارت برای ناقلان این باکتری زیان‌بار را ممکن می‌سازد. در نتیجه، می‌توان با اقداماتی برای از میان برداشتن این گونه‌ از باکتری‌ها از شکم و روده افراد، علائم بیماری را در مبتلایان به پارکینسون کاهش داد.

از زمانی که «جیمز پارکینسون» پزشک انگلیسی حدود دو قرن پیش برای اولین بار این بیماری را به عنوان یک اختلال عصبی (نورولوژیک) توصیف کرد، محققان به دنبال توضیح این مساله بوده‌اند که چرا برخی افراد با بالا رفتن سن دچار مشکلات حرکتی می‌شوند.

 اسینتوباکتر بومانی (A. baumannii) گونه‌ای از باکتری است که در آب، خاک، روی پوست انسان و حتی محیط‌های مراقبت بهداشتی وجود داشته و به‌دلیل توانا‌یی‌ فوق‌العاده‌اش در زنده‌ماندن به مدت طولانی، بیمارستان‌ها را به مکانی عفونی تبدیل‌کرده است.

 در سال‌های اخیر که بسیاری از باکتری‌های بیماری‌زا دربرابر آنتی‌بیوتیک‌ها مقاوم شده‌اند؛ دانشمندان به کمک هوش مصنوعی، آنتی‌بیوتیک جدیدی به‌نام آبوسین (abaucin) را شناسایی کرده‌اند که به‌دلیل توانایی‌اش در مختل کردن فرایند تبادل لیپوپروتئین (lipoprotein traffickin) در باکتری‌ها، علیه اسینتوباکتر بومانی بسیار موثر واقع شده است.

 محققان برای جمع‌آوری داده‌های موردنیاز هوش مصنوعی ، حدود ۷۵۰۰ ترکیب شیمیایی مختلف را روی این باکتری که قبلا در محیط آزمایشگاه رشد داده بودند، آزمایش کردند تا ببینند کدام‌‌یک از این ترکیبات توانایی مهار رشد باکتری را دارند.

 هنگامی که این داده‌ها برای هوش مصنوعی جمع‌آوری شد؛ از آن برای تجزیه و تحلیل تعداد زیادی از ترکیبات ناشناخته‌ی دیگر استفاده کردند. در این تحلیل دانشمندان ۲۴۰ ترکیب را برای آزمایش در آزمایشگاه انتخاب کردند.

کروکودیل آمریکایی که به مدت 16 سال در محوطهٔ پارک خزندگان بدون جفت نگهداری شده بود، تعدادی تخم گذاشت. کروکودیل‌های امروزی و پرندگان تنها بازمانده‌های دودمان آرکوسورهایی هستند که انشعابات بزرگ دایناسورها و خویشاوندان آنها را در دوران مزوزوئیک به‌وجود آوردند.

اگرچه کروکودیل‌های امروزی متعلق به گروهی هستند که انشعاب آنها در اواخر کرتاسه آغاز شد، با این حال آنها از نظر ساختاری تفاوت اندکی با کروکودیل‌های ابتدایی اوایل دوران مزوزوئیک نشان می‌دهد. کروکودیل های امروزی به سه خانواده تقسیم شده‌اند: تمساح‌ها (Alligators) و کیمن‌ها (Caimans) که غالباً گروهی متعلق به دنیای جدید هستند؛ کروکودیل‌ که یکی از بزرگترین انواع خزندگان بی‌پرواز است؛ و گاریال‌ها (Gharials) که با یک گونه در هند و برمه معرفی می‌شوند.

دانشمندان اولین مورد ثبت شده از بکرزایی کروکودیل را پس از کشف یک فرد ماده که به مدت 16 سال بدون جفت در پارک خزندگان نگهداری شده بود با تعدادی تخم گزارش کردند. یک بررسی جدید نشان می‌دهد که این کشف «بینش‌های وسوسه‌انگیز» را دربارهٔ خاستگاه‌های تکاملی این خصیصهٔ مهم ارائه می‌کند و به طور بالقوه توانایی‌های تولیدمثلی دایناسورها را روشن می‌کند.کروکودیل آمریکایی (Crocodylus acutus) در سال 2002 هنگامی که 2 ساله بود به اسارت برده شد و در محوطه‌ای در پارک رپتیلاندیای کشور کاستاریکا قرار گرفت. او به مدت 16 سال بدون جفت تنها ماند. اما در ژانویهٔ 2018، 14 تخم متعلق به این کروکودیل ماده در محوطه پیدا شد.بکرزایی که به نام پارتنوژنز اختیاری (facultative parthenogenesis) نیز شناخته می شود، نوعی تولید مثل غیرجنسی می‌باشد که در گونه هایی که به طور معمول از طریق جنسی تولید مثل می کنند، رخ می‌دهد. دانشمندان بکرزایی را در دیگر جانورانی از قبیل پرندگان، کوسه ها، مارمولک ها و مارهای در اسارت و سایر گونه ها ثبت کرده اند. تا به حال، هرگز در میان کروکودیل‌ها ثبت نشده بود،

محققان در دانشگاه میشیگان آمریکا می‌گویند مگس‌های میوه، که به مگس سرکه نیز معروف هستند، در صورت مشاهده لاشه دیگر مگس‌ها به وضعیتی معادل افسردگی در انسان‌ها مبتلا می‌شوند. امری که باعث تسریع در پیری و مرگ زودرس در این حشرات شده و حدود ۳۰ درصد از عمرشان کم می‌کند.در این مطالعه محققان به سرپرستی کریستی گندرون و اسکات پلچر، در دانشگاه میشیگان، مگس‌‌های میوه را در ظروف کوچک پر از غذا به مدت دو روز نگهداری کردند.

برای بررسی بیشتر، دانشمندان به ابزاری بیولوژیکی ویژه ثبت فعالیت مغزی روی آوردند که به آنها کمک می‌کرد دریابند وقتی مگس‌های میوه با لاشه همنوعان مرده‌شان سر و کار دارند، کدام مدارهای مغزی‌شان روشن می‌شود.طرز کار این آزمایش بدینگونه بود که هر چه سلول‌های عصبی در مغز مگس‌ها فعال‌تر می‌شدند، پروتئین فلورسنت بیشتری تولید می‌کردند.

هنگامی که دانشمندان پس از آزمایش‌ها مغز مگس میوه را تشریح کردند دریافتند که وقتی این حشرات در محیطی پر از مگس‌های مرده پرورش می‌یابند، دو نوع خاص از نورون‌ها به نام‌های آر۲ و آر۴ فعال می‌شوند. وقتی دانشمندان همین نورون‌ها را در مگس‌های میوه سالم تحریک کردند، همان اثر کوتاه‌کننده زندگی را داشت: مگس‌ها با وجود اینکه شاهد لاشه مرده دیگر مگس‌ها نبودند، در سن جوان‌تری مردند.