«توانایی انسانهای امروزی در تحمل فلزات سمی، شاید یکی از دلایلی بوده که ما را از نزدیکترین خویشاوندان تکاملیمان جلو انداخته است.»
یکی از پیچیدهترین معماهای تاریخ انسان این است: چرا گونهٔ ما، هومو ساپینس، به بقای خود ادامه داد، در حالی که خویشاوندان نزدیکمان ــ نئاندرتالها و دنیسوواها ــ که زمانی با ما این سیاره را تقسیم میکردند، دهها هزار سال پیش ناپدید شدند؟ فرضیهای رایج میگوید انسانهای مدرن در برقراری ارتباط و ایجاد پیوندهای اجتماعی توانمندتر بودند؛ و همین توانایی به آنها کمک کرد تا با تغییرات اقلیمی و دیگر فشارهای وجودی کنار بیایند.
به گزارش دیالکتیک علمی ، به نقل از مجله باستان شناسی ، مقالهای که در نشریه Science Advances منتشر شده، توضیح تازهای برای این برتری اجتماعی پیشنهاد میکند: مغزهای ما در برابر اثرات سمی سرب بهتر محافظت شده بودند. این سناریو بر شواهدی استوار است که از دندانهای فسیلشده به دست آمده و نشان میدهد مسمومیت با سرب در میان نیاکان ما تا حدود دو میلیون سال پیش پدیدهای رایج بوده است. آسیبهای مغزی ناشی از این مسمومیت ممکن است مرزی برای میزان پیچیدگی اجتماعی دیگر هومینینها ترسیم کرده باشد.
این ایده همچنین با آزمایشهایی پشتیبانی میشود که بر روی ارگانوئیدهای مغزی ــ «مینیمغزهای آزمایشگاهی» ساختهشده از بافت عصبی ــ انجام گرفته است. در این آزمایشها، ژنهای کلیدی مغز هم در نسخهٔ مدرن و هم در نسخهٔ باستانی بازسازی شدند تا تفاوتها بررسی شود.
