پرسیس مگ Persis mag

رانندگان تاکسی و آمبولانس در مقایسه با بیش از ۴۰۰ شغل مختلف، کمتر معرض خطر مرگ و میر ناشی از آلزایمر قرار دارند

محققان دریافته‌اند رانندگان تاکسی و آمبولانس در مقایسه با بیش از ۴۰۰ شغل مختلف، کمتر معرض خطر مرگ ناشی از آلزایمر قرار دارند.

این روند در مورد در سایر مشاغل مرتبط با حمل‌و‌‌نقل مانند خلبان‌ها یا ناخدای کشتی‌ها صدق نمی‌کند.

به گزارش دیلی میل، محققان با توجه به نتایج به‌‌دست‌آمده فکر می‌کنند که تمرین ذهنی برنامه‌ریزی برای مسیر در مغز، در کاهش خطر ابتلا به آلزایمر نقش مهمی دارد. نظریه آن‌ها بر این مبنا استوار است که هیپوکامپ، بخشی از مغز که برای حافظه حیاتی است، همان بخشی است که مسئول حس جهت‌گیری و مسیریابی است و استفاده مکرر از آن می‌تواند به تقویت عملکرد شناختی و محافظت در برابر اختلالات مغزی مانند آلزایمر کمک کند.

مطالعات قبلی نشان داده‌اند که هیپوکامپ مغز رانندگان تاکسی و آمبولانس حتی با افزایش سن، از نظر ساختاری و عملکردی به طور قابل‌توجهی بیشتر رشد یافته است.

دکتر آنوپام جنا، پزشک در بیمارستان عمومی ماساچوست و نویسنده این مطالعه می‌گوید: «نتایج نشان می‌دهد مهم است در نظر بگیریم چگونه مشاغل می‌توانند بر خطر مرگ ناشی از بیماری آلزایمر اثر بگذرانند و اینکه آیا فعالیت‌های شناختی می‌توانند به طور بالقوه پیشگیرانه باشند؟»

در حال حاضر، حدود هفت میلیون آمریکایی با بیماری آلزایمر زندگی می‌کنند و طبق اعلام انجمن آلزایمر ایالت متحده، پیش‌بینی می‌شود این تعداد در دهه‌های آینده به ۱۳ میلیون نفر برسد.

بر پایه نتایج مطالعه‌ای جدید، خوردن روزانه مغزهای خوراکی می‌تواند خطر ابتلا به دمانس یا زوال عقلی را نزد میانسالان و حتی گاهی سالمندان به طور قابل توجهی کاهش دهد.

 تیمی از پژوهشگران بین‌المللی از ۵۰ هزار و ۳۰۰ نفر بزرگسال بریتانیایی که بیشتر در میانه دهه پنجاه زندگی خود بودند، خواستند که پرسشنامه‌ای را درباره عادت‌های خود در مصرف آجیل پر کنند و سپس آنها را به مدت میانگین ​​۷ سال پیگیری کردند تا ببینند آیا آنها دچار زوال عقل می‌شوند یا نه.

از میان آن افراد حدود هزار و ۴۰۰ مورد زوال عقل شناسایی شد و محققان با در نظر گرفتن عواملی مانند سن، جنسیت، شاخص توده بدن، تحصیلات و سبک زندگی، مشخص کردند که مصرف روزانه آجیل خطر دمانس را تا ۱۲ درصد کاهش می‌دهد.

برای افرادی که مغزهای خوراکی بدون نمک مصرف می‌کردند و هر روز تا یک مشت یا ۴۰ گرم می‌خوردند، این فواید بیشتر بود و خطر دمانس برای آنها تا ۱۶ درصد کاهش یافت.

این یافته‌ها در نشریه Geroscience منتشر شده است .

Source

یک مطالعه جدید نشان می‌دهد افرادی که شب‌ها بیشتر در معرض نور قرار دارند، ممکن است مستعد ابتلا به بیماری آلزایمر، به‌ویژه در میانسالی، باشند.

تحقیقات نشان می‌دهد «آلودگی نوری شبانه» بیش از سایر محرک‌ها، مانند سوء مصرف الکل، بیماری کلیوی، افسردگی و چاقی در بروز آلزایمر نقش دارد، بخصوص در سالمندان بالای ۶۵ سال.

هرچند قرار گرفتن در معرض نور برای مغز افراد زیر ۶۵ سال هم خطرات زیادی دارد. گفته می‌شود شدت نور زیاد در شب مهم‌ترین ریسک‌فاکتور برای آلزایمر زودرس در این گروه سنی است.

به نظر می‌رسد آلودگی نوری یکی از عوامل خطر آلزایمر برای سالمندان است، اما تأثیر آن به اندازه عوامل دیگری مانند دیابت، فشار خون بالا و سکته مغزی نیست. اما این مورد در سنین زیر ۶۵ سال همچنان قوی‌ترین عامل در بروز آلزایمر است و هیچ ریسک‌فاکتور دیگری بر آن پیشی نمی‌گیرد.

بررسی‌های جدید نشان می‌دهد که بیماری‌های مربوط به سیستم عصبی از میگرن گرفته تا سکته مغزی، پارکینسون و زوال عقل و غیره، شایع‌ترین بیماری در جهان هستند و باعث مرگ ۱۱.۱ میلیون نفر در سال ۲۰۲۱ شده‌اند.

یک ایمپلنت کوچک یا تراشه پیوندی به مغز می‌تواند سیگنال‌های مغز را به گفتار تبدیل کند.
 
در طی فرایند صحبت و گفتار، مغز ما با ارسال پیام‌های عصبی، حرکات پیچیده‌ای را در ماهیچه‌ها در دهان و گلو را طراحی می‌کند تا صدا‌سازی صورت بگیرد.

در یک پیشرفت جدید، دانشمندان توانسته‌اند مجموعه بزرگی از حسگر‌های کوچک را در فضایی به اندازه یک تمبر پستی بگنجانند تا این ترکیب پیچیده سیگنال‌های الکتریکی مغز را بتواند بخواند تا صدا‌هایی را که فرد می‌خواهد تولید کند، پیش‌بینی کنند.

«پروتز گفتار»، دریچه‌ای را به روی آینده‌ای باز می‌کند که در آن افرادی که به دلیل بیماری‌های عصبی قادر به صحبت نیستند، بتوانند از طریق فکر با هم ارتباط برقرار کنند.

واکنش اولیه شما ممکن است این باشد که این ایمپلنت می‌تواند ذهن‌خوانی کند. اما به طور دقیق‌تر، این حسگر‌ها تشخیص می‌دهند که کدام ماهیچه‌ها را می‌خواهیم در لب‌ها، زبان، فک و حنجره خود حرکت دهیم.

گرگوری کوگان، یک عصب‌شناس از دانشگاه دوک و محقق ارشد این پژوهش می‌گوید: «بیماران زیادی هستند که از اختلالات حرکتی ناتوان‌کننده مانند ALS (اسکلروز جانبی آمیوتروفیک) یا سندرم قفل شدگی رنج می‌برند که می‌تواند توانایی صحبت کردن آن‌ها را مختل کند. اما ابزار‌های فعلی موجود برای برقراری ارتباط با آنها عموماً بسیار کند و دست و پا گیر هستند.