پرسیس مگ Persis mag

با وجود اینکه درباره افسردگی بارها شنیده‌ایم، افکار عمومی ممکن است اطلاعات زیادی درباره ابعاد این بیماری نداشته باشد. از همین رو برخی از مبتلایان به دنبال درمان نمی‌روند و همین مسئله افسردگی را به یکی از شایع‌ترین بیماری‌ها در جهان تبدیل کرده است. براوردها نشان می‌دهند که حدود ۳۰۰ میلیون نفر در سراسر جهان با سطوحی از افسردگی زندگی می‌کنند. بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، تعداد مبتلایان بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۵ بیش از ۱۸ درصد افزایش یافته است.

وین دروتس، متخصص و معاون رئیس و رهبر حوزه بیماری‌های اختلالات خلقی در شرکت‌های دارویی جانسون ‌اند جانسون، می‌گوید: «افسردگی با ترکیبی از علائم مشخص می‌شود که عبارت‌اند از بی‌حوصلگی، از دست دادن حس مثبت‌اندیشی، احساس گناه یا بی‌ارزشی، اختلالات خواب، خستگی، کمبود انرژی، تغییرات در اشتها، از دست دادن علاقه به فعالیت‌هایی که قبلا لذت‌بخش بودند و افکار مرگ یا خودکشی.»

علت دقیق افسردگی ناشناخته است، با این‌ حال سابقه خانوادگی، فقدان تعادل شیمیایی در مغز، رویدادهای استرس‌زا مانند از دست دادن یکی از عزیزان و برخی داروها یا بیماری‌ها می‌توانند احتمال ابتلا به افسردگی را افزایش دهند.

جانسون اند جانسون در گزارشی، به هفت حقیقت در مورد بیماری افسردگی اشاره می‌کند:

سوابق خانوادگی و ژنتیک نقش مهمی ایفا می‌کنند

​​آیا کسی در خانواده‌ شما افسردگی دارد؟ این سوال مهمی است که باید از خود بپرسید.

به گفته متخصصان احتمال ابتلا به افسردگی در زنان حدود ۲۰ درصد و برای مردان حدود ۱۲ درصد است. با این حال، اگر کسی سابقه خانوادگی افسردگی بالینی داشته باشد، این احتمال افزایش می‌یابد. برای مثال اگر یک مرد مادر یا پدری داشته باشد که افسردگی دارد، آن ۱۲ درصد ممکن است به ۳۰ درصد افزایش یابد و اگر سابقه خانوادگی اختلال دوقطبی وجود داشته باشد، این احتمال حتی بیشتر می‌شود و به حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد هم می‌رسد.

ژن‌ها هم عامل مهم دیگری در افسردگی به شمار می‌روند. هرچند مشخص کردن اینکه دقیقا کدام ژن‌ها بر خطر ابتلا به افسردگی تاثیر می‌گذارند و این کار را چگونه انجام می‌دهند، برای محققان چالش‌برانگیز بوده است. دکتر دروتس توضیح می‌دهد: «به نظر می‌رسد برخی جهش‌های ژنتیکی آسیب‌پذیری در برابر افسردگی را افزایش می‌دهند، در حالی که برخی دیگر مقاومت را تقویت می‌کنند. احتمالا ترکیبی پیچیده از این جهش‌های ژنتیکی همراه با عوامل محیطی است که تعیین می‌کند آیا یک فرد به این بیماری مبتلا خواهد شد یا نه.»

لیکوپن، عصاره گیاهی طبیعی که به میوه‌ها و سبزیجاتی مانند گوجه‌فرنگی و هندوانه رنگ قرمز و صورتی می‌بخشد، می‌تواند با بهبود ارتباط سلول‌های مغزی، به کاهش علائم افسردگی کمک کند.

مطالعات جدید نشان می‌دهد که لیکوپن، عصاره گیاهی طبیعی که به میوه‌ها و سبزیجاتی مانند گوجه‌فرنگی و هندوانه رنگ قرمز و صورتی می‌بخشد، می‌تواند با بهبود ارتباط سلول‌های مغزی، به کاهش علائم افسردگی کمک کند.

عصاره‌های گیاهی مخلوط‌هایی از متابولیت‌های ثانویه معطر مانند فنول‌ها، اسیدهای فنولی، ترپن‌ها، ترپنوییدها، فلاونوئیدها و گاهی اوقات اسیدهای چرب‌اند که گیاهان معمولا به‌عنوان مواد دفاعی طبیعی یا برای جذب حشرات و محافظت در برابر بیماری‌ها و آفات تولید می‌کنند. بسیاری از این ترکیبات خواص آنتی‌اکسیدانی، ضد التهابی و درمانی دارند.

نیویورک‌پست به نقل از پژوهشگران دانشگاه پزشکی چونگ‌کینگ در چین می‌نویسد: «عصاره‌های گیاهی طبیعی در مقایسه با داروهای مصنوعی، این مزیت را دارند که برای مصرف طولانی‌مدت مناسب‌ترند، عوارض جانبی کمتری دارند و بی‌خطرترند. با پیشرفت تحقیقات، ثابت شد که عصاره‌های گیاهی مانند لیکوپن و کورکومین بر سلول‌های عصبی اثر محافظت‌کننده دارند و در این میان، اثر لیکوپن به دلیل خواص آنتی‌اکسیدانی قوی و دسترسی گسترده، برجسته‌تر است.»

یافته های پژوهشگران نشان می دهد گذراندن زمان بیشتر در روشنایی روز ، کیفیت خواب افراد را افزایش و علائم افسردگی را کاهش می دهد

به گزارش دیالکتیک علمی به نقل از  گروه علمی ایرنا از وبگاه مِدیکال اِکسپرس، این پژوهش که روی بیش از ۶ هزار و ششصد شرکت‌کننده انجام شد، نشان داد افرادی که زمان بیشتری را در روشنایی روز سپری می‌کنند، خواب منظم‌تری دارند و خواب منظم‌تر با کاهش علائم افسردگی و کاهش احتمال ابتلا به افسردگی خفیف یا شدید مرتبط است.

سوزان رِدلاین (Susan Redline)، پزشک ارشد بخش خواب و اختلالات خواب‌ و بیداری ریتم شبانه‌روزی بیمارستان بریگهام و زنان در آمریکا می‌گوید: خواب منظم، تأثیرات گسترده‌ای بر سلامت ما دارد. مطالعات آتی که به بررسی درمان با روشنایی روز می‌پردازند نباید تأثیر خواب منظم روی علائم خلق‌وخو و افسردگی را نادیده بگیرند.

تاریخچه‌ای از کاربردهای سرب در زندگی روزمره

سرب از گذشته‌های دور تا امروز در محصولات مختلفی به کار گرفته شده است. رومیان از این ماده برای شیرین کردن شراب استفاده می‌کردند، اما در قرن بیستم، کاربرد اصلی آن به افزودن به بنزین گره خورد. تترا اتیل سرب (Tetraethyl Lead) که از سال ۱۹۲۱ به بنزین افزوده شد، توانست عملکرد موتورها را بهبود ببخشد و صدای تق‌تق و لرزش موتور خودرو را کاهش دهد. هرچند از همان ابتدا نگرانی‌هایی درباره خطرات سرب وجود داشت، این ماده برای دهه‌ها در زندگی روزمره جایگاه پررنگی داشت.

شواهد اولیه از خطرات سرب

از همان آغاز، اثرات منفی سرب آشکار بود. یکی از مهندسانی که روی فرآیند افزودن سرب به بنزین کار کرده بود، به همراه تعدادی از کارگران تولیدکننده این ماده، دچار بیماری‌های جدی و مرگ‌های غیرقابل توضیح شدند. با این وجود، این نگرانی‌ها توسط مقات بهداشتی و سلاما مسئول آمریکا به دلیل «نبود شواهد کافی» نادیده گرفته شد. همچنین، مطالعاتی که در آن دوران توسط صنایع مرتبط انجام شد، تاثیرات منفی سرب را کم‌اهمیت جلوه دادند. در دهه ۱۹۷۰، با افزایش شواهد علمی درباره اثرات مخرب سرب بر سلامتی انسان و معرفی کاتالیست‌های خودرو که با بنزین سرب‌دار ناسازگار بودند، فرآیند حذف تدریجی این نوع بنزین آغاز شد.

نتایج یک مطالعه جامع نشان می‌دهد نور درمانی با لامپ‌های نور روشن می‌تواند برای بیماران مبتلا به افسردگی مفید باشد.

یک مطالعه جدید نشان می‌دهد افرادی که شب‌ها بیشتر در معرض نور قرار دارند، ممکن است مستعد ابتلا به بیماری آلزایمر، به‌ویژه در میانسالی، باشند.

تحقیقات نشان می‌دهد «آلودگی نوری شبانه» بیش از سایر محرک‌ها، مانند سوء مصرف الکل، بیماری کلیوی، افسردگی و چاقی در بروز آلزایمر نقش دارد، بخصوص در سالمندان بالای ۶۵ سال.

هرچند قرار گرفتن در معرض نور برای مغز افراد زیر ۶۵ سال هم خطرات زیادی دارد. گفته می‌شود شدت نور زیاد در شب مهم‌ترین ریسک‌فاکتور برای آلزایمر زودرس در این گروه سنی است.

به نظر می‌رسد آلودگی نوری یکی از عوامل خطر آلزایمر برای سالمندان است، اما تأثیر آن به اندازه عوامل دیگری مانند دیابت، فشار خون بالا و سکته مغزی نیست. اما این مورد در سنین زیر ۶۵ سال همچنان قوی‌ترین عامل در بروز آلزایمر است و هیچ ریسک‌فاکتور دیگری بر آن پیشی نمی‌گیرد.

وقتی عمل پیوند عضو انجام می‌دهید، ممکن است چیزی فراتر از یک کبد، کلیه یا قلب جدید نصیب‌تان شود.

براساس تحقیقات جدید دانشکده پزشکی دانشگاه کلرادو، برخی از افرادی که عضو جدید دریافت می‌کنند، شخصیت، طرز فکر و رفتارهای متعلق به اهداکننده عضو را به دست می‌آورند.

مطالعه فوق به بررسی این مسئله می‌پردازد که پیوند نجات‌بخش عضو چگونه به تغییرات شخصیتی عمیق منجر شده و چطور ممکن است که خاطرات اهداکننده مرحوم، به گیرنده‌ای که در قید حیات است منتقل شوند.

مطالعه: تغییرات فیزیکی و شخصیتی رایج هستند

این مطالعه مقطعی که در ژورنال تخصصی و عمومی پیوندشناسی منتشر شده، بر مقایسه تغییرات شخصیتی در گیرندگان قلب پیوندی و سایر اعضای بدن تمرکز دارد و شامل یک نظرسنجی آنلاین از ۴۷ شرکت‌کننده، از جمله ۲۳ گیرنده قلب و ۲۴ گیرنده اعضای دیگر می‌شود.

تقریباً ۹۰ درصد از گیرندگان عضو پس از عمل جراحی با تغییرات شخصیتی مواجه شدند و از این حیث تفاوت معنی‌داری بین دو گروه مشاهده نشد. با این‌حال، تفاوت آماری قابل‌توجهی از منظر مشخصه‌های فیزیکی بین گیرندگان قلب پیوندی و سایر اعضا وجود داشت.

اگرچه تغییرات شخصیتی با هم تفاوت داشتند، حجم نمونه کوچک‌تر از آن بود که به لحاظ آماری حائز اهمیت باشد. به‌طور کلی، این مطالعه نشان می‌دهد که ایجاد تغییرات شخصیتی پس از هر عمل پیوند و نه فقط قلب امکان‌پذیر است. جدا از مشخصه‌های فیزیکی، تغییرات شخصیتی گزارش‌شده دو گروه مشابه یکدیگر بودند.

اهدای زندگی، اهدای روان

این مقاله روی بررسی تغییرات شخصیتی مختلف، مانند تغییر در اولویت‌های مربوط به غذا، موسیقی، هنر، فعالیت‌های سرگرمی و شغل تمرکز دارد. محققان همچنین دریافتند برخی افراد خاطرات جدید، سازش اجتماعی ارتقایافته، بهبود توانایی‌های ذهنی و هشیاری معنوی یا مذهبی را تجربه می‌کنند.

درحالی‌که تغییرات فوق اغلب خنثی یا مثبت تلقی می‌شوند، گزارش‌هایی مبنی بر تغییرات آزاردهنده مانند روان‌آشفتگی، افسردگی، اضطراب، روان‌پریشی و اختلال عملکرد جنسی نیز ارائه شده است. بسیاری از گیرندگان عضو از یادآوری خاطرات غیرمرتبط با تجربیات شخصی خود گفتند.

این خاطرات اغلب نتیجه اتصال ناخودآگاه ادراکات حسی گیرنده عضو به فرد اهداکننده هستند. برای نمونه، در این مقاله به یک استاد دانشگاه ۵۶ ساله اشاره شده که قلب یک افسر پلیس ۳۴ ساله که با شلیک گلوله به صورتش کشته شد را دریافت کرده بود. پس از عمل پیوند، گیرنده عضو از تجربه عجیب خود گفت: «چند هفته پس از آن‌که قلب پیوندی را دریافت کردم، شروع به خواب دیدن کردم. جرقه نور را درست در برابر صورتم می‌دیدم و صورتم واقعاً داغ می‌شد. انگار می‌سوخت.»

دقیقاً چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

نظریه‌های مختلفی برای توجیه تغییرات شخصیتی مشاهده‌شده در گیرندگان عضو پیوندی ارائه شده است. این نظریه‌ها را می‌توان به سه گروه اصلی تقسیم کرد: روان‌شناختی، زیست‌شیمیایی و الکتریکی/فعال.

با افزایش سن، ژنتیک ما نقشی مهم در سلامت مغزمان ایفا می‌کند

مطالعه‌ای نشان داده است که قرنطینه و سایر محدودیت‌های دوران همه‌گیری بر سلامت مغز افراد بالای ۵۰ سال، صرف‌نظر از اینکه به کووید مبتلا شده باشند یا خیر، «تاثیر واقعی ماندگار» گذاشته است.

پژوهشگران دریافتند که کارکرد شناختی و حافظه فعال سالمندان در طول همه‌گیری، چه در آن‌ها که به کووید مبتلا شدند و چه آن‌هایی که مبتلا نشدند، با سرعت بیشتری کاهش یافت.

دانشمندان عواملی مانند ورزش نکردن و مصرف زیاد الکل و نیز احساس تنهایی و افسردگی را ذکر کردند.

دانشمندان اکستر و کینگ کالج لندن آزمون‌های کارکرد مغز سه هزار و ۱۴۲ شرکت‌کننده مطالعه پروتکت (Protect Study) را تجزیه‌و‌تحلیل کردند. آن‌ها این مطالعه را ابتدا در سال ۲۰۱۴ راه‌اندازی کردند تا طی یک دوره ۲۵ ساله درمورد کارکرد مغز افراد بالای ۵۰ سال به نگرشی برسند.  

پژوهشگران افراد بین ۵۰ تا ۹۰ ساله و ساکن بریتانیا را بررسی کردند.

این گروه داده‌های مارس ۲۰۱۹ و فوریه ۲۰۲۰ را بررسی و آن‌ها را با داده‌های سال‌های اول و دوم همه‌گیری – از مارس ۲۰۲۰ تا فوریه ۲۰۲۲ - مقایسه کردند.

این نتایج نشان داد که میزان زوال شناختی در سال اول همه‌گیری سریع‌تر شد و بین افرادی که پیش از شیوع کووید نشانه‌هایی از کاهش خفیف شناختی بروز داده بودند، بیشتر بود.

همین الگو در سال دوم همه‌گیری دیده شد که به گفته پژوهشگران، تاثیری فراتر از قرنطینه‌های ملی اولیه در سال‌های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ را نشان می‌دهد.

آنه کوربت، پروفسور پژوهش زوال عقل و سرپرست مطالعه پروتکت در دانشگاه اکستر، گفت: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که قرنطینه و سایر محدودیت‌هایی که در دوران همه‌گیری تجربه کردیم، حتی بعد از پایان قرنطینه بر سلامت مغز افراد ۵۰ ساله یا بالاتر تاثیر واقعی ماندگاری گذاشته است.»

«این امر سوالی مهم را مطرح می‌کند، آیا افراد در معرض خطر احتمالی بالاتری از زوال شناختی قرار دارند که ممکن است به زوال عقل منجر شود؟»

او افزود: «اکنون از هر زمان دیگری مهم‌تر است» که مطمئن شویم از افرادی با نشانه‌های شناختی اولیه حمایت می‌شود.

سندرم روده تحریک پذیر (IBS)،نوعی اختلال در عملکرد روده که با درد مزمن در ناحیه شکم، احساس ناراحتی، نفخ ، اسهال و یبوست متناوب ظاهر می‌شود که در افراد مختلف یکی از این دو می تواند غالب باشد.
4نوع سندروم روده تحریک پذیر وجود دارد:
نوع IBS-D که اسهال در آن غالب است.
نوع IBS-C که یبوست غالب است.
نوع IBS-A که اسهال و یبوست متناوب وجود دارد.
وع IBSبعد از عفونت.

هنوز علت مشخص و قطعی برای آن تعریف نشده است.اما دیده شده است که اضطراب و افسردگی طولانی مدت، عفونتها، سیگار و بیماری‌های التهابی روده آن را تشدید کرده است . اما رایج‌ترین تئوری این است که IBS نوعی اختلال در تعامل میان مغز و دستگاه گوارش است.

هیچ تست تشخیصی برای IBS وجود ندارد و در واقع تشخیص IBS با رد کردن سایر تشخیص های افتراقی مانند عفونت‌های انگلی، عدم تحمل لاکتوز و سلیاک قطعی می شود.

 در سندرم روده تحریک پذیر (IBS) اختلال در عملکرد روده باعث می‌شود غذا خیلی سریع یا خیلی آرام در دستگاه گوارش حرکت کند.

  همچنین می‌تواند باعث درد شکم شود که معمولاً پس از دفع گاز و مدفوع یا حرکت روده از بین می‌رود. فشار و استرس مسافرت و حوادث اجتماعی با تغییر در روند روزانه زندگی ممکن است علائم را بدتر کنند.

 زنان مبتلا در دوره عادت ماهانه ممکن است علائم بیماریشان تشدید شود. شانس بروز بدخیمی‌ها در این افراد به اندازه سایر افراد است و باعث افزایش ریسک بروز سرطان ها نمی‌شود. هیچ گونه تست آزمایشگاهی خاصی برای تشخیص قطعی بیماری وجود ندارد.

  تشخیص این بیماری بر اساس رد سایر علل صورت می‌گیرد که توسط معاینه بالینی، آزمایش های خون و مدفوع و ادرار و در صورت لزوم سونوگرافی انجام می‌شود.

 بعضی از افراد بلافاصله پس از بیدار شدن از خواب دچار اسهال می‌شوند. همچنین ممکن است در حین غذا خوردن یا بلافاصله پس از آن اسهال رخ دهد.

رابط های مغز و کامپیوتر وسایلی هستند که امکان ارتباط مستقیم بین مغز و دستگاه های خارجی مانند رایانه یا پروتز را فراهم می کنند.  با سرازیر شدن سرمایه‌گذاری‌های قابل توجه در تحقیق و توسعه، شرکت‌های پیشرفته در حال آماده شدن برای آزمایش‌های انسانی هستند.  هدف این کارآزمایی‌ها نمایش و تنظیم دقیق پتانسیل این رابط‌ها برای درمان بیماری‌هایی مانند بیماری پارکینسون، صرع و افسردگی است.

علاوه بر درمان بیماری‌ها، آنها پتانسیل دسترسی به اطلاعات گسترده را با سرعت بی سابقه ای دارند.

امروزه، ما می دانیم که رابط های مغز و کامپیوتر این پتانسیل را دارند که نحوه شکل گیری مغز و دسترسی به خاطرات را بازیابی یا تقویت کنند.

یک مطالعه اخیر شواهدی را برای حمایت از این ایده یافت که هم رابط های مغز و کامپیوتر غیرتهاجمی و هم تهاجمی می توانند توانایی انسان را برای به خاطر سپردن افزایش دهند. روش‌های غیرتهاجمی که بیشترین امیدواری را نشان می‌دهند عبارتند از: تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS) و تحریک الکتریکی ترانس کرانیال (TES). اینها تکنیک هایی هستند که به ترتیب از میدان های مغناطیسی و جریان های الکتریکی برای تحریک مناطق خاصی از مغز بدون جراحی استفاده می کنند.

یک مطالعه کلاسیک منتشر شده در Neuroreport نشان داد که مزایای هر دو روش در حافظه کوتاه‌مدت و بلندمدت می‌تواند تا چند هفته پس از عمل ادامه داشته باشد.

از نظر رابط های تهاجمی مغز و رایانه که می تواند توانایی ما را برای به خاطر سپردن و به خاطر سپردن بهبود بخشد، پروتزهای عصبی (دستگاه هایی که می توانند در مغز برای کمک به بهبود عملکرد آن کاشته شوند) به لطف شرکت هایی مانند Neuralink و Blackrock Neurotech توجه گسترده ای را به خود جلب کرده اند.

یک مطالعه برجسته در مورد نحوه عملکرد هیپوکامپ برای کمک به ما در رمزگذاری خاطرات بلند مدت نشان داد که تکنیک های یادگیری ماشینی مانند شبکه های عصبی عمیق به طور بالقوه می توانند سیگنال های عصبی را رمزگذاری و رمزگشایی کنند. این می تواند راه را برای تقویت حافظه و فرآیندهای یادگیری در انسان هایی که مغزشان به هیپوکامپ مصنوعی متصل است، هموار کند.

به عنوان مثال، نویسندگان حدس می زنند که روزی، از طریق رابط های مغز و کامپیوتر، یک فرد ممکن است به سادگی یک زبان جدید را بدون مطالعه قبلی در مغز خود «دانلود» کند.

بر اساس تحقیقاتی که مکانیسم‌های رمزگذاری حافظه مشابه را در بین پستانداران نشان می‌دهد، یک مطالعه با موفقیت نشان داد که یک هیپوکامپ مصنوعی می‌تواند به طور بالقوه حافظه را در موش‌ها تقویت کند.

در این مطالعه، محققان از یک سیستم الکترونیکی استفاده کردند که سیگنال‌های عصبی مرتبط با حافظه را تکرار می‌کند تا عملکرد مغز موش‌های مرتبط با رفتارهای آموخته‌شده طولانی‌مدت را تکرار کند، حتی زمانی که موش‌ها برای فراموش کردن کاری که آموخته بودند، دارو مصرف کرده بودند.

محققان در دانشگاه میشیگان آمریکا می‌گویند مگس‌های میوه، که به مگس سرکه نیز معروف هستند، در صورت مشاهده لاشه دیگر مگس‌ها به وضعیتی معادل افسردگی در انسان‌ها مبتلا می‌شوند. امری که باعث تسریع در پیری و مرگ زودرس در این حشرات شده و حدود ۳۰ درصد از عمرشان کم می‌کند.در این مطالعه محققان به سرپرستی کریستی گندرون و اسکات پلچر، در دانشگاه میشیگان، مگس‌‌های میوه را در ظروف کوچک پر از غذا به مدت دو روز نگهداری کردند.

برای بررسی بیشتر، دانشمندان به ابزاری بیولوژیکی ویژه ثبت فعالیت مغزی روی آوردند که به آنها کمک می‌کرد دریابند وقتی مگس‌های میوه با لاشه همنوعان مرده‌شان سر و کار دارند، کدام مدارهای مغزی‌شان روشن می‌شود.طرز کار این آزمایش بدینگونه بود که هر چه سلول‌های عصبی در مغز مگس‌ها فعال‌تر می‌شدند، پروتئین فلورسنت بیشتری تولید می‌کردند.

هنگامی که دانشمندان پس از آزمایش‌ها مغز مگس میوه را تشریح کردند دریافتند که وقتی این حشرات در محیطی پر از مگس‌های مرده پرورش می‌یابند، دو نوع خاص از نورون‌ها به نام‌های آر۲ و آر۴ فعال می‌شوند. وقتی دانشمندان همین نورون‌ها را در مگس‌های میوه سالم تحریک کردند، همان اثر کوتاه‌کننده زندگی را داشت: مگس‌ها با وجود اینکه شاهد لاشه مرده دیگر مگس‌ها نبودند، در سن جوان‌تری مردند.

تصور خیلی‌‌‌ها این است که این روزها  ابتلا به کرونا چیزی شبیه سرماخوردگی‌‌‌های مکرر است و برای همین به پیشگیری از آن نیازی نیست، اما یک پزشک در این‌‌‌باره می‌‌‌گوید: «ابتلای مکرر به کرونا می‌تواند به اندام‌های دیگر آسیب برساند». دکتر هادی یزدانی درباره عوارض ابتلای مکرر به کرونا بر سلامت افراد در سال‌‌های بعد به خبرآنلاین گفت: «به نظرم ما هنوز وسط زلزله کرونا هستیم، آمارهایی که طی سال‌های آینده منتشر خواهد شد به‌خوبی نشان می‌دهد که ما با حجم زیادی از عوارض کرونا روبه‌رو هستیم. هر بار ابتلا به کرونا حجم عظیمی از ویرانی و عوارض برای فرد بیمار باقی می‌گذارد که کمترین آن خستگی ناشی از بیماری است، طوری‌که یک فرد متوجه می‌شود دایم پشت سر هم مریض شده است، تردید نکنید ابتلای مکرر به کرونا می‌تواند به اندام‌های دیگر آسیب برساند».

 به گفته وی،«حداقل آسیب‌ها می‌تواند اختلالات روانی ناشی از کووید باشد، عوارض عمومی مانند ضعف‌های بی‌دلیل، ریزش مو، اختلالات اضطرابی و افسردگی، کاهش تمرکز افراد، مستعد شدن افراد برای اختلال‌های انعقادی و سکته‌هایی که ممکن است افراد بعد از ابتلا به کووید با آن مواجه شوند و مواردی مانند اختلالات ریوی و حتی اختلالات جنسی از عوارض طولانی مدتی هستند که می‌تواند سراغ بسیاری از افراد برود، بنابراین همه چیز زنده ماندن نیست خیلی مواقع کیفیت زندگی افراد به‌نسبت قبل از ابتلا به کووید تغییر می‌کند.»

 منبع : آخرین خبر  _  خراسان

گروهی از دانشمندان به تازگی توانسته‌اند راهی برای دور زدن «سد خونی مغزی» و رساندن داروها به‌طور مستقیم به مغز پیدا کنند.

«سد خونی مغزی» از مغز محافظت می‌کند و آن را از گردش عمومی خون جدا می‌کند. این محدودۀ جداکننده، از ورود مولکول‌های سمی به سیستم عصبی مرکزی جلوگیری می‌کند اما همزمان مانع ورود داروهای خاصی که در درمان بیماری‌های عصبی مفید هستند نیز می‌شود. 

در توضیح بیشتر این پدیده و مشکلی که وجود داشت باید گفت که: مغز از چندین میلیارد نورون تشکیل شده است. این سلول‌های آسیب‌پذیر و ضروری برای عملکرد صحیح بدن، به لطف مننژ (سامانه‌ای متشکل از چند غشاء که دستگاه عصبی مرکزی را در بر می‌گیرد) و حفره مغزی، از محیطی محافظتی بهره می‌برند. 

«سد خونی مغزی» یک مرز شیمیایی و ساختاری است که مغز را از بقیه بدن جدا می‌کند، عناصری را که می‌توانند وارد محفظه مغزی شوند، کنترل می‌کند و نقش فیلتر کننده‌ای را برای جلوگیری از ورود مولکول‌های سمی به مغز بازی می‌کند. بنابراین همزمان از ورود برخی از داروها نیز جلوگیری می‌کند که یک مانع مهم برای مدیریت بیماری‌های عصبی است.

اما محققان دانشگاه ییل در ایالات متحده به این موضوع پرداختند و توانستند مکانیسمی را توسعه دهند که اجازه می‌دهد «سد خونی مغزی» برای «چند ساعت» در زمانی که از قبل انتخاب شده، باز شود تا امکان تجویز دارو در مغز فراهم شود.

 تحقیقات نشان می‌دهند که کم‌خوابی نه‌تنها سبب ادامه‌‌ی خستگی در روز بعد می‌شود؛ بلکه انسان را در معرض خطر حملات قلبی و مرگ زودهنگام، زوال شناختی، زوال عقل، دیابت، فشار‌خون بالا ، افسردگی و چاقی نیز قرار می‌دهد.

 بخشی از خواب که طی آن چشم‌ها حرکتی سریع داشته و عضلات بدن بی‌حرکت و غیرفعال هستند را (REM) یا خواب عمیق می‌گوییم. در این مرحله، هرس سیناپسی (synaptic pruning) رخ می‌دهد؛ پدیده‌ای که طی آن بدن بهبود، رشد و ترمیم بافت را انجام داده و مغز اطلاعاتی را که نیازی به یادگیری آنها ندارید از حافظه پاک کرده و برای اطلاعات مهم و مورد‌نیازتان فضای کافی ایجاد می‌کند.

 اگر ساعات خواب خود را کوتاه کنید، درواقع خود را از "خواب REM" محروم کرده‌اید و محرومیت از "خواب REM"، مانع از به خاطر سپردن مواردی می‌شود که قبل از به خواب‌رفتن آموخته‌اید. طبق مشاهدات، در این مرحله از خواب، فرایند یادگیری و خلق‌و‌خوی انسان نیز تنظیم می‌شود؛ درنتیجه بیدار‌شدن قبل از این مرحله از خواب، می‌تواند در درازمدت به بدن و مغز آسیب برساند.