پرسیس مگ Persis mag

به گفته دانشمندان، این آنتربات‌ها که از سلول‌های ریه انسان ساخته شده‌اند، خودبه‌خود حرکت می‌کنند، با یکدیگر همکاری می‌کنند و درعین‌حال می‌توانند نورون‌های آسیب‌دیده‌ را ترمیم کنند.

دانشمندان می‌گویند ربات‌های کوچکی را از سلول‌های انسانی تولید کرده‌اند که می‌توانند در ظرف آزمایشگاه حرکت کنند و ممکن است روزی بتوانند در روند بهبودی جراحات یا ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده به کار گرفته شوند.

تیمی از دانشگاه تافتس و موسسه ویس دانشگاه هاروارد، نام این ربات‌ها را آنتروبات گذاشته‌اند. این پژوهش بر اساس کار قبلی تعدادی از دانشمندانی انجام شده است که پیش‌ از این، نخستین ربات‌های زنده یا زینوبات‌ها را از سلول‌های بنیادی جنین قورباغه پنجه‌دار آفریقایی ساخته بودند.
مایکل لوین، نویسنده این مقاله و استاد زیست‌شناسی دانشگاه ختافتس، با اشاره به بحث‌های درگرفته پیرامون این‌که آیا آنتربات‌ها ماشین محسوب می‌شوند یا جانور زنده، می‌گوید که این چیزها خیلی به ما کمک نمی‌کند و باید از آن فراتر برویم.

بر اساس این پژوهش که در مجله «ساینس ادونسز» منتشر شده است، این ربات‌های چندسلولی که ابعاد آن‌ها در اندازه یک تار موی انسان تا نوک یک مداد تیز است، به شکلی ساخته شده‌اند که می‌توانند اثر قابل‌توجهی بر سلول‌های دیگر داشته باشند. به گفته محققان، این کشف یک نقطه آغاز برای استفاده از ربات‌های زیستی ساخته شده از سلول‌های بیماران است تا با ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده، بیماری‌ها را درمان کند.

یک ایمپلنت کوچک یا تراشه پیوندی به مغز می‌تواند سیگنال‌های مغز را به گفتار تبدیل کند.
 
در طی فرایند صحبت و گفتار، مغز ما با ارسال پیام‌های عصبی، حرکات پیچیده‌ای را در ماهیچه‌ها در دهان و گلو را طراحی می‌کند تا صدا‌سازی صورت بگیرد.

در یک پیشرفت جدید، دانشمندان توانسته‌اند مجموعه بزرگی از حسگر‌های کوچک را در فضایی به اندازه یک تمبر پستی بگنجانند تا این ترکیب پیچیده سیگنال‌های الکتریکی مغز را بتواند بخواند تا صدا‌هایی را که فرد می‌خواهد تولید کند، پیش‌بینی کنند.

«پروتز گفتار»، دریچه‌ای را به روی آینده‌ای باز می‌کند که در آن افرادی که به دلیل بیماری‌های عصبی قادر به صحبت نیستند، بتوانند از طریق فکر با هم ارتباط برقرار کنند.

واکنش اولیه شما ممکن است این باشد که این ایمپلنت می‌تواند ذهن‌خوانی کند. اما به طور دقیق‌تر، این حسگر‌ها تشخیص می‌دهند که کدام ماهیچه‌ها را می‌خواهیم در لب‌ها، زبان، فک و حنجره خود حرکت دهیم.

گرگوری کوگان، یک عصب‌شناس از دانشگاه دوک و محقق ارشد این پژوهش می‌گوید: «بیماران زیادی هستند که از اختلالات حرکتی ناتوان‌کننده مانند ALS (اسکلروز جانبی آمیوتروفیک) یا سندرم قفل شدگی رنج می‌برند که می‌تواند توانایی صحبت کردن آن‌ها را مختل کند. اما ابزار‌های فعلی موجود برای برقراری ارتباط با آنها عموماً بسیار کند و دست و پا گیر هستند.

رابط های مغز و کامپیوتر وسایلی هستند که امکان ارتباط مستقیم بین مغز و دستگاه های خارجی مانند رایانه یا پروتز را فراهم می کنند.  با سرازیر شدن سرمایه‌گذاری‌های قابل توجه در تحقیق و توسعه، شرکت‌های پیشرفته در حال آماده شدن برای آزمایش‌های انسانی هستند.  هدف این کارآزمایی‌ها نمایش و تنظیم دقیق پتانسیل این رابط‌ها برای درمان بیماری‌هایی مانند بیماری پارکینسون، صرع و افسردگی است.

علاوه بر درمان بیماری‌ها، آنها پتانسیل دسترسی به اطلاعات گسترده را با سرعت بی سابقه ای دارند.

امروزه، ما می دانیم که رابط های مغز و کامپیوتر این پتانسیل را دارند که نحوه شکل گیری مغز و دسترسی به خاطرات را بازیابی یا تقویت کنند.

یک مطالعه اخیر شواهدی را برای حمایت از این ایده یافت که هم رابط های مغز و کامپیوتر غیرتهاجمی و هم تهاجمی می توانند توانایی انسان را برای به خاطر سپردن افزایش دهند. روش‌های غیرتهاجمی که بیشترین امیدواری را نشان می‌دهند عبارتند از: تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS) و تحریک الکتریکی ترانس کرانیال (TES). اینها تکنیک هایی هستند که به ترتیب از میدان های مغناطیسی و جریان های الکتریکی برای تحریک مناطق خاصی از مغز بدون جراحی استفاده می کنند.

یک مطالعه کلاسیک منتشر شده در Neuroreport نشان داد که مزایای هر دو روش در حافظه کوتاه‌مدت و بلندمدت می‌تواند تا چند هفته پس از عمل ادامه داشته باشد.

از نظر رابط های تهاجمی مغز و رایانه که می تواند توانایی ما را برای به خاطر سپردن و به خاطر سپردن بهبود بخشد، پروتزهای عصبی (دستگاه هایی که می توانند در مغز برای کمک به بهبود عملکرد آن کاشته شوند) به لطف شرکت هایی مانند Neuralink و Blackrock Neurotech توجه گسترده ای را به خود جلب کرده اند.

یک مطالعه برجسته در مورد نحوه عملکرد هیپوکامپ برای کمک به ما در رمزگذاری خاطرات بلند مدت نشان داد که تکنیک های یادگیری ماشینی مانند شبکه های عصبی عمیق به طور بالقوه می توانند سیگنال های عصبی را رمزگذاری و رمزگشایی کنند. این می تواند راه را برای تقویت حافظه و فرآیندهای یادگیری در انسان هایی که مغزشان به هیپوکامپ مصنوعی متصل است، هموار کند.

به عنوان مثال، نویسندگان حدس می زنند که روزی، از طریق رابط های مغز و کامپیوتر، یک فرد ممکن است به سادگی یک زبان جدید را بدون مطالعه قبلی در مغز خود «دانلود» کند.

بر اساس تحقیقاتی که مکانیسم‌های رمزگذاری حافظه مشابه را در بین پستانداران نشان می‌دهد، یک مطالعه با موفقیت نشان داد که یک هیپوکامپ مصنوعی می‌تواند به طور بالقوه حافظه را در موش‌ها تقویت کند.

در این مطالعه، محققان از یک سیستم الکترونیکی استفاده کردند که سیگنال‌های عصبی مرتبط با حافظه را تکرار می‌کند تا عملکرد مغز موش‌های مرتبط با رفتارهای آموخته‌شده طولانی‌مدت را تکرار کند، حتی زمانی که موش‌ها برای فراموش کردن کاری که آموخته بودند، دارو مصرف کرده بودند.