پرسیس مگ Persis mag

دکتر نورمن کلایمن، سرپرست تیم تحقیق، گفت: «دو جمعیت کوچک از سگ‌ها توانستند در آن محیط بسیار سمی به نحوی زنده بمانند.»

گله‌های رقیب سگ‌های ولگرد که در منطقه آلوده [به نشت رادیواکتیو] چرنوبیل به دنبال خرده‌های غذا می‌گردند، ممکن است برای بقا در یکی از زیست‌‌ناپذیرترین محیط‌های زمین، سریع‌تر از سایر حیوانات تکامل یافته باشند.

دانشمندان تاثیر بدترین فاجعه هسته‌ای جهان را که ۳۶ سال پیش رخ داد، بر سگ‌های نیمه‌وحشی که در ساختمان‌های متروکه و رو‌به‌فرسودگی نیروگاه و جنگل سرخ رادیواکتیو اطراف آن پرسه می‌زنند، بررسی می‌کنند.

این سگ‌های وحشی با وجود اینکه به خرده‌ غذاهایی که گردشگران برایشان می‌گذارند وابسته‌اند، به‌طرز معجزه‌آسایی همچنان قادر به تولیدمثل‌اند و در زمستان‌های سخت دوام می‌آورند. البته به گردشگران هشدار داده شده است که این سگ‌ها را لمس نکنند.

پژوهشگران می‌گویند انسان‌ها می‌توانند [در مواجهه با خطرات و ناملایمات] از انعطاف‌پذیری این ۵۰۰ سگ ولگرد که در طول ۳۶ سال پس از این حادثه فاجعه‌بار و پنهان‌کاری شوروی، تعدادشان افزایش یافته است، درس بگیرند.

پس از ۶۰ سال جستجو ، سرانجام ژنتیک شناسان راز نهفته در رنگ نارنجی گربه های خانگی را شناسایی کردند

مطالعات دو تیم مستقل از محققان سرانجام نشان داد که هر شکل از رنگ نارنجی بدن گربه‌ها، درنتیجه یک DNA گمشده در بخش غیر کد کننده پروتئین از ژنوم گربه حاصل می‌شود. شاید مضحک به نظر برسد اما رنگ نارنجی گربه‌ها یک معمای عجیب در سر محققان ایجاد کرده بود.

این مطالعات حاکی از آن بود که سلول‌های پوست گربه‌های نارنجی در مقابل سلول‌های پوست گربه‌هایی که موهای نارنجی ندارند، ۱۳ برابر بیشتر RNA ژنی به نام Arhgap۳۶ رادارند. آن‌ها با بررسی ۱۸۸ گربه که شامل ۱۴۵ گربه نارنجی، ۶ گربه کالیکو- پوست لاک‌پشتی و ۳۷ گربه غیر نارنجی بود به نتیجه‌ای رسیدند که چندان تعجب‌آور نبود.

چگونه انسان‌ها، مد‌ت‌ها پیش از توسعه کشاورزی، ژن مرتبط با آنزیم آمیلاز(آنزیم‌ مسئول تجزیه نشاسته ) را در خود داشتند؟

بررسی‌های اخیر نشان می‌دهند که اگر برای کاهش مصرف کربوهیدرات رژیم غذایی خود در تلاش هستید، شاید مقصر اصلی DNA باستانی شما باشد!

اگر از خوردن یک نان باگت و یا یک سیب زمینی برشته شده‌ی شیرین لذت می‌برید، می‌توانید از یک جهش ژنتیکی که صدها هزار سال پیش در اجدادتان رخ داده، تشکر کنید.

مدت‌هاست که می‌دانیم انسان‌ها چندین دسته از ژنی را حمل می‌کنند که به ما اجازه می‌دهد نشاسته‌ی کربوهیدرات‌های پیچیده را به وسیله بزاق خود تجزیه کنیم. با این حال، تعیین چگونگی و زمان گسترش تعداد این ژن‌ها بسیار دشوار است.

آمیلاز، آنزیمی‌ست که نه تنها نشاسته را به گلوکز تجزیه می‌کند، بلکه طعم‌ آن‌ را نیز به نان می‌دهد. اکنون می‌دانیم که ژن این آنزیم(AMY1)، نه تنها در سازگاری انسان به غذاهای نشاسته‌ای کمک کرده، بلکه بسیار قبل‌تر از ظهور کشاورزی، احتمالا در حدود ۸۰۰ هزار سال پیش، پیش از جدایی اجداد ما از نئاندرتال‌ها، شکل گرفته است. بدین ترتیب، نئاندرتال‌ها و دنیسوواها نیز چندین نسخه از این ژن را در خود داشتند!

برخی پژوهشگران مدعی شدند که راز طول عمر کوسه گرینلند را کشف کرده‌اند. به نظر می‌رسد که شبکه‌ای از ژن‌های ترمیم کننده دی‌ان‌ای سبب‌ساز عمر طولانی کوسه‌های گرینلند در طبیعت است.

راز طول عمر کوسه گریلند در دی‌ان‌ای این موجود عجیب و استثنایی نهفته است. در پژوهشی تازه که در مرحله پیش‌چاپ قرار دارد مکانیسم‌های موجود در دی‌ان‌ای کوسه گرینلند که طول عمر زیاد این موجود را تضمین می‌کند، آشکار شده است.

این کوسه‌های ژنوم بسیار بزرگی دارند که تقریبا از ۶ میلیارد و ۵۰۰ میلیون جفت پایه دی‌ان‌ای تشکیل شده است. یعنی دو برابر چیزی که انسان در ژنوم خود دارد و حتی در میان کوسه‌ها نیز بی‌نظیر است. نکته جالب اینکه بخش عمده ژنوم را ژن‌های تکرارشونده تشکیل داده‌اند.