پرسیس مگ Persis mag

وسایلی که در روز روشن، بدن ما را آلوده به ریزپلاستیک‌ها می‌کنند

ریزپلاستیک‌ها موادی هستند که به‌راحتی وارد بدن ما و در آن انباشته شده، در حالی که نمی‌توانیم تأثیر آن‌ها روی سلامتی خود را به همان راحتی درک کنیم.

راز ناخوشایندی در پیرهنی که پوشیده‌اید، فرشی که زیر پای شماست و ظرف یک‌بارمصرف غذایی که دیشب از رستوران گرفتید نهفته است:‌ همگی به آرامی در حال تجزیه و تبدیل شدن به ذرات نامرئی هستند که ردپایشان از قله کوه اورست تا رگ‌های شما پیدا شده است.

این ذرات پلاستیک میکروسکوپی را می‌توان از ابعاد غیر قابل مشاهده با چشم غیر مسلح گرفته، تا عرض یک مدادپاک‌کن پیدا کرد. ذراتی که دانشمندان تنها به‌تازگی متوجه هجومشان به بدن انسان شده‌اند. طبق گفته یک گزارش علمی منتشر شده در ماه سپتامبر، پیامدهای این ذرات [برای بدن انسان] نگران کننده است.

دکتر پاول سَوِج، متخصص سم‌شناسی و بنیان‌گذار شرکت «اِم دی لایفسپَن» در این باره گفت: «ریزپلاستیک‌ها در محیط دوام بالایی داشته، حاوی مواد شیمیایی خطرناک بوده و خطر قابل توجهی برای سلامت انسان به شمار می‌آیند.»

وی ادامه داد: «هر فرد صرفاً از راه غذا خوردن در طول هفته، تقریباً به اندازه یک کارت اعتباری ریزپلاستیک می‌بلعد. این ذرات در فرایند هضم به نانو پلاستیک‌هایی بدل شده که منجر به تداخل در دی‌اِن‌اِی سلولی، آسیب ژنتیکی و مشکلات مزمن سلامتی می‌شوند.»

مقدار انتشار پلاستیک‌هایی که به ذراتی بسیار کوچک در اندازه دی‌ان‌ای تجزیه می‌شوند- آن‌قدر کوچک که از راه پوست جذب بدن می‌شوند- به ۸۲ میلیون تن در سال می‌رسد.

پلاستیک‌ها و مواد شیمیایی سازنده آن‌ها، نقش عمده‌ای در شیوع بیماری دارند و به خطر ابتلا به بیماری‌های مختلف- از سرطان گرفته تا مشکلات هورمونی- دامن می‌زنند

آلودگی پلاستیکی همه موجودات، اعم از حیوانات دریایی و انسان‌ها را تهدید می‌کند؛ مشکلی که دانشمندان، کنشگران، گروه‌های تجاری و سیاستمداران در تنظیم معاهده جهانی برای پایان دادن به آلودگی پلاستیکی درباره آن بحث می‌کنند.

رشد سریع پلاستیک از دهه ۱۹۵۰ آغاز شد. دو مجموعه داده مورد بررسی در نشریه «جهان ما در داده‌ها» نشان می‌دهد که میزان تولید پلاستیک از آن زمان تاکنون هرساله تقریباً ۲۳۰ برابر شده است. بیش از ۲۰ درصد از زباله‌های پلاستیکی بلاتکلیف می‌مانند و وارد آب و هوا و خاک می‌شوند.

پلاستیک دست‌کم در یک بازه زمانی معقول تجزیه‌پذیر نیست و به ذراتی بسیار کوچک‌تر تجزیه می‌شود. شاید نتوانیم آن‌ها را به چشم ببینیم اما پلاستیک همواره در محیط وجود دارد. ذرات میکروسکوپی پلاستیک که میکروپلاستیک و نانوپلاستیک نامیده می‌شوند، می‌توانند از طریق خوردن، نوشیدن و تنفس وارد بدن ما شوند.

ابعاد میکروپلاستیک‌ها ۵ میلی‌متر یا کمتر است. نانوپلاستیک‌ها نامرئی هستند و اندازه آن‌ها به یک‌میلیاردم مترمی‌رسد که تقریباً هم‌اندازه دی‌ان‌ای است.

ارین اسمیت، معاون و رئیس بخش زباله‌های پلاستیکی و تجارت در صندوق جهانی طبیعت، به اپک تایمز گفت: «میزان و انواع شگفت‌انگیز پلاستیک‌ها، که بسیاری از آن‌ها پیامدهای ناشناخته‌ای برای سلامتی دارند، باید زنگ خطر را برای همه به صدا درآورند.»

او گفت: «آلودگی پلاستیکی همه‌جا وجود دارد. مقالات علمی به دنبال کشف معنای وجود پلاستیک در بدن انسان از منظر سلامتی هستند که هنوز برای ما تازگی دارد.»

خانم اسمیت گفت: «شاید منتظر هستیم که دانشمندان از گستره کامل اثرات زیستی پلاستیک پرده بردارند اما یک چیز مسلم است: اوضاع خوب نیست.»

اختلال در تولید مثل و مشکلات عصبی

مطالعات جدیدتر در حیطه سلامت انسان نشان می‌دهند که پلاستیک پیامدهای گسترده‌ای دارد.

«نتیجه تحقیقات روشن است: پلاستیک‌ها باعث بیماری، ناتوانی و مرگ می‌شوند و به افزایش موارد تولد زودرس، وزن کم در زمان تولد و مرده‌زایی و همچنین سرطان خون، سرطان سیستم لنفاوی، سرطان مغز، سرطان کبد، بیماری قلبی و سکته دامن می‌زنند. نوزادان، کودکان، زنان باردار و کارگران صنایع تولید پلاستیک از جمله افرادی هستند که بیش از همه در معرض خطر قرار دارند. دکتر فیل لاندریگان، متخصص اطفال و کارشناس بهداشت محیط، می‌گوید: «این بیماری‌ها سالانه ۱.۲ تریلیون دلار خرج می‌تراشند.»

قطعات ریز میکروپلاستیک‌ها به مقدار قابل توجهی از طریق غذا و نوشیدنی به درون بدن ما راه می‌یابند. اکنون دانشمندان راهی ساده و مؤثر برای حذف آن‌ها از آب یافته‌اند.

تیمی از دانشگاه پزشکی گوانگژو و دانشگاه جینان در چین آزمایشاتی را بر روی آب نرم و آب سخت شیر (که غنی‌تر از مواد معدنی است) انجام دادند، قبل از جوشاندن مایع، نانوپلاستیک‌ها و میکروپلاستیک‌ها (NMPs) را اضافه کردند و سپس رسوبات دیگر را فیلتر کردند.

جالب بود که در برخی موارد، تا ۹۰ درصد از NMP‌ها با فرآیند جوشاندن و فیلتر کردن حذف می‌شد، اگرچه اثربخشی بر اساس نوع آب متفاوت بود. البته مزیت بزرگ این است که اکثر مردم می‌توانند با استفاده از چیزی که در هر آشپزخانه‌ای پیدا می‌شود، کار خود را انجام بدهند.

محققان در مقاله منتشر شده خود می‌نویسند: “این استراتژی ساده جوشاندن آب می‌تواند NMP‌ها را از آب لوله کشی خانگی “ضدعفونی” کند و این پتانسیل را دارد که به طور بی‌ضرری دریافت NMP‌ها را از طریق مصرف آب کاهش دهد.»

غلظت بیشتری از NMP‌ها از نمونه‌های آب سخت حذف شد، که دارای رسوب آهک (یا کربنات کلسیم) است و معمولاً در داخل کتری‌های آشپزخانه دیده می‌شود. زیرا تغییر دما باعث می‌شود کربنات کلسیم از محلول خارج شود و به طور مؤثر قطعات پلاستیکی را در یک پوسته به دام بیندازد.

یک پژوهش تازه نشان داد ۱۰ تا صد برابر آنچه پیش‌ از این تصور می‌شود، نانوپلاستیک همراه با آبی که از بطری‌های پلاستیکی می‌نوشیم وارد بدن می‌شود. هنوز مشخص نیست این ریزپلاستیک‌ها چه تاثیری بر سلامت بدن می‌گذارد.
استفاده از دو لنز در میکروسکوپی نوین، به پژوهشگران اجازه داد تا با دقت بیشتری درون آب را تماشا کنند و نتیجه تکان دهنده بود: به صورت میانگین در هر لیتر آب که از بطری‌های پلاستیکی بیرون می‌آید، حدود یک‌چهارم میلیون ریزپلاستیک (یا مایکروپلاستیک برای ذره‌های بزرگ‌تر و نانوپلاستیک برای ذره‌های نانوئی پلاستیک) وجود دارد و اندازه آنها به‌قدری کوچک است که به‌طور مستقیم می‌توانند وارد سلول‌های بدن شوند. هنوز معلوم نیست حجم گسترده‌ای از پلاستیک که آدمی می‌بلعد، چه تاثیری بر سلامت بدن می‌گذارد. هرچند حالا حتی می‌دانیم ابرها هم می‌توانند حاوی ریزپلاستیک باشند و از نمک خوراکی، تا آب آشامیدنی، همچنین در خون و ادرار عمده آدم‌های زمین، ریزپلاستیک نمایان است.

این پژوهش که در آکادمی علوم آمریکا منتشر شد، کمتر از دو ماه پس از انتشار پژوهش دیگری ارائه شد که می‌گوید مواد شیمیایی همیشگی (forever chemicals) را در منابع آب آشامیدنی سراسر بریتانیا یافته‌اند. نشان دیگری از هجوم مواد شیمیایی تولید بشر که حالا به گوشه و کنار جهان رسیده‌اند و الزاما پلاستیک نیستند، اما مانند پلاستیک در مورد همه آنها به‌طور دقیق نمی‌دانیم که با بدن چه می‌کنند.

وقتی آب بطری‌ کهنه می‌شود، اغلب به این دلیل است که بطری شروع به خراب شدن کرده است و مواد شیمیایی میکروسکوپی در آن ریخته می‌شود. هر بطری فقط به دلیل تماس با آب، مواد شیمیایی را کمی دفع می کند. برخی از این مواد شیمیایی سمی تر از سایرین هستند، مانند آنتیموان، ماده شیمیایی که می تواند به معده و روده شما آسیب برساند و استرهای فتالات که می تواند سیستم غدد درون ریز شما را مختل کند.
اما حتی بطری های PET نیز نباید مواد شیمیایی کافی برای سمی کردن آب داخل آن آزاد کنند. با گذشت زمان، آب و بطری به تعادل شیمیایی می رسند، بنابراین در هر لحظه فقط مقادیر کمی از ترکیبات در نوشیدنی شما وجود دارد.
جایی که آب خود را ذخیره می کنید نیز می تواند بر طعم آب شما تأثیر بگذارد. طبق گفته انجمن بین المللی آب بطری، ظروف پلاستیکی کمی نفوذپذیر هستند، به این معنی که مولکول های هوا ممکن است به داخل و خارج بطری حرکت کنند.
به عنوان مثال، در آوریل ۲۰۱۶، برخی از دفاتر تجاری در اسپانیا آب چشمه بسته بندی شده آلوده به نوروویروس دریافت کردند. آنها آب چشمه آلوده را در کولرهای اداری خود ریختند و بیش از ۴۰۰۰ نفر دچار علائم گاستروانتریت مانند استفراغ و تب شدند.

علاوه بر ویروس‌ها، مخمرها، کپک‌ها و باکتری‌ها نیز اغلب در حین بسته‌بندی یا حمل و نقل می‌توانند داخل بطری شوند.
اگر آب بطری را بلافاصله بنوشید، احتمالاً میکروب ها زمان زیادی برای تولید مثل نخواهند داشت.
اما اگر بطری را برای مدت طولانی زیر نور خورشید بگذارید، محیطی گرم و پایدار برای تکثیر آن ها ایجاد خواهید کرد. Quoc Le می گوید آب آلوده می تواند طعم های کپک زده، باتلاقی یا ترش داشته باشد. همچنین ممکن است یک فیلم سبک و لزج در نزدیکی لبه بطری ببینید، زیرا این محل ورود میکروب‌ها است.