مطالعات جدید نشان می دهد که چگونه کروکودیل‌ها با وجود زندگی در آب کثیف تنها با استفاده از مکانیسم منحصربفرد سنجش pH در برابر ابتلا به عفونت‌های قارچی کشنده مقاوم هستند.

ن به گزارش حکیم مهر به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، نتایج این مطالعه می‌تواند برای ایجاد درمان هدفمند برای عفونت‌های قارچی در انسان که به دلیل افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی در حال افزایش است، استفاده شود.

«اسکات ویلیامز» نویسنده اصلی این مطالعه از دانشگاه لاتروب، بر دیفنسین تمساح‌ها تمرکز کرد. دیفنسین‌ها، پروتئین‌های کوچکی هستند که عفونت ایجاد شده در سیستم ایمنی را تشخیص داده و شناسایی می‌کنند.

اسکات ویلیامز گفت: ما ساختار‌های دیفنسین تمساح را حل کردیم و به طرز شگفت‌انگیزی آن‌ها شبیه پروتئین‌های مشابه در انسان هستند، این به آن معنا است که می‌توانیم از آن‌ها به عنوان الگویی برای درمان عفونت‌های قارچی در انسان استفاده کنیم. کروکودیل‌ها دفاع ضد قارچی خوبی دارند و امیدواریم بتوانیم دفاع آن‌ها را با نیاز‌های خود تطبیق دهیم.

اسکات ویلیامز افزود: این اولین بار است که این عملکرد در هر گیاه یا حیوانی یافت می‌شود. ما این مکانیسم سنجش pH را در هیچ حیوان یا گیاه دیگری ندیده‌ایم.

دفنسین‌ها می‌توانند فعالیت خود را بر اساس محیط pH تغییر دهند، بنابراین می‌توانیم دفنسین‌های دیگری را مهندسی کنیم تا بسته به وجود عفونت خاموش یا روشن شوند. برخی از روش‌های درمانی به طور تصادفی روی سلول‌های سالم اثر می‌گذارند، در حالی که این مکانیسم می‌تواند به کاهش این تأثیرات و تمرکز بر روی موارد مضر کمک کند.

 دانشمندان دانشگاه «مانش» استرالیا در مطالعه اخیرشان اظهار کردند که تغییرات آب و هوایی می‌تواند عاملی برای تهدید حیات حیوانات خونسرد باشد.

به گزارش حکیم مهر به نقل از ایسنا، همه حیوانات برای زندگی به انرژی نیاز دارند. آنها از آن برای تنفس، گردش خون، هضم غذا و حرکت استفاده می‌کنند. حیوانات جوان از انرژی برای رشد و در مراحل بعدی زندگی برای تولید مثل استفاده می‌کنند.

افزایش دمای بدن باعث افزایش سرعت مصرف انرژی حیوان می‌شود. از آنجایی که حیوانات خونسرد برای تنظیم دمای بدن خود به شرایط حرارتی محیط خود متکی هستند، انتظار می‌رود با گرم شدن سیاره به انرژی بیشتری نیاز داشته باشند.

با این حال، تحقیقات جدید محققان استرالیایی که به تازگی در مجله «Nature Climate Change» منتشر شد، نشان می‌دهد که دما تنها عامل محیطی نیست که بر نیاز انرژی حیوانات خونسرد در آینده تأثیر می‌گذارد. نحوه تعامل آنها با گونه‌های دیگر نیز نقش دارد.

یافته‌های جدید محققان نشان داده است که حیوانات خونسرد در دنیای گرم‌تر به انرژی بیشتری نیاز دارند که این امر ممکن است خطر انقراض آنها را افزایش دهد.

آنچه از قبل می‌دانیم

مقدار انرژی مصرف شده توسط حیوانات در یک زمان معین، نرخ متابولیسم آنها نامیده می‌شود. میزان متابولیک تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله اندازه بدن و سطح فعالیت قرار دارد. حیوانات بزرگتر نسبت به حیوانات کوچکتر متابولیسم بیشتری دارند و حیوانات فعال نسبت به حیوانات غیرفعال نرخ متابولیک بالاتری دارند.

میزان متابولیسم نیز به دمای بدن بستگی دارد. این به این دلیل است که دما بر سرعت انجام واکنش‌های بیوشیمیایی درگیر در متابولیسم انرژی تأثیر می‌گذارد. به طور کلی، اگر دمای بدن حیوان افزایش یابد، سرعت متابولیسم آن به طور تصاعدی افزایش می‌یابد.

اکثر جانورانی که امروزه زنده هستند خون‌سرد یا برون‌گرما(Ectotherm) هستند. خونسرد یا برون‌گرما، جانداری است که در آن منابع فیزیولوژیکی درونی گرما در کنترل دمای بدن اهمیت نسبتاً کوچک یا کاملاً ناچیز دارند. چنین جاندارانی به منابع گرمای محیطی وابسته هستند، که این امر به آنها اجازه می‌دهد تا با نرخ‌های سوخت‌وساز بسیار اقتصادی کار کنند.

تغییرات آب و هوایی دیر یا زود جهان و ازجمله زندگی جانوارن را دگرگون می‌کند اما تاثیرات این دگرگونی برای همه گونه‌ها یکسان نخواهد بود.

به گزارش حکیم مهر به نقل از ایرنا، «جیووا استورنا»‌ اکولوژیست و استاد سابق دانشگاه هلسینکی که اکنون از محققان کمیسیون اروپا است، در این خصوص می‌گوید: این پدیده به عنوان «برندگان و بازندگان در شرایط تغییرات آب و هوایی» توصیف می‌شود.

نتایج پژوهشی که استورنا هدایت تحقیقی آن را در دست داشته و در نشریه «پیشرفت های علم» منتشر شده، حاکی از آن است که در شرایط تحقق سناریویی با میزان متوسط انتشار گازهای آلاینده، در سطح جهان تقریبا ۲۰ درصد از تنوع زیستی مهره‌داران (vertebrate) تا پایان قرن جاری از دست خواهند رفت. در شرایط بدترین سناریو نیز این تلفات به حدود ۳۰ درصد خواهد رسید.

بنابراین سوال این است که کدام حیوانات «برندگان» هستند و در شرایط افزایش دما، خشکسالی و از دست دادن زیستگاه ها چه وضعیتی خواهند داشت؟

هیچ تردیدی درباره تهدیدات علیه تنوع زیستی زمین از جانب تغییرات آب و هوایی و نابودی زیستگاه ها وجود ندارد. در سال ۲۰۲۲ صندوق حیات وحش جهان با انتشار گزارش «سیاره» کاهش ۶۹ درصدی در وفور نسبی گونه‌های نظارت شده را از سال ۱۹۷۰ تاکنون توصیف کرد. در حال حاضر یک میلیون گونه در سرتاسر سیاره با خطر انقراض رو به رو هستند و شواهد فزاینده‌ای حاکی است که زمین در حال تجربه ششمین انقراض گسترده است.

تغییرات آب و هوایی از راه های پیچیده و به هم پیوسته‌ای در خطر بروز این انقراض‌ها نقش دارد که برخی از آنها هنوز ناشناخته هستند.

پری بیوتیک‌ نوعی فیبر است که بدن نمی‌تواند هضمش کند. این پری‌بیوتیک‌ها مانند غذایی برای پروبیوتیک‌ها هستند. همچنین، پروبیوتیک‌ها میکروارگانیسم‌های زنده ریزی (شامل باکتری‌ها و مخمرها) هستند که در بدن تأثیرات سودمندی بر جای می‌گذارند. هر دوی پری‌بیوتیک‌ها و پروبیوتیک‌ها به تقویت باکتری‌ها و سایر ارگانیسم‌های مفید در دستگاه گوارش کمک می‌کنند. در این مطلب، با پری بیوتیک و تفاوت‌های آن با پروبیوتیک آشنا می‌شویم.

هر دوی پری بیوتیک و پروبیوتیک‌ به بدن در تشکیل و حفظ مجموعه سالمی از باکتری‌ها و سایر میکروارگانیسم‌های مفید کمک می‌کنند. نتیجه این امر تقویت دستگاه گوارش و هضم مؤثرتر غذاست. این تأثیرِ مثبت با فراهم‌آوردن غذای موردنیاز و محیطی مناسب برای میکروارگانیسم‌های مفید دستگاه گوارش اتفاق می‌افتد.

پری‌بیوتیک‌ها در غذاهای سرشار از فیبر مانند میوه‌ها، سبزیجات و غلات کامل وجود دارند. پروبیوتیک‌ها نیز در برخی غذاهای تخمیری مانند ماست، نوشیدنی کفیر، کلم ترش (زاواکراوت) و تمپه (نوعی فراورده سویا) وجود دارد.

آشنایی با پری بیوتیک ها

پری‌بیوتیک‌ها یک جزء غذایی هستند که بدن قادر به گوارششان نیست. همچنین، پری‌بیوتیک‌ها غذایی برای باکتری‌ها و سایر ارگانیسم‌های مفید در دستگاه گوارش محسوب می‌شوند.

فواید

بیشترِ فواید پری‌‌بیوتیک‌ها مرتبط با پروبیوتیک‌ها هستند. پری‌بیوتیک‌ها به ‌سلامت دستگاه گوارش، هضم بهتر غذا، کاهش مشکلات ناشی از مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها و… کمک می‌کنند. پژوهش‌ها روی پری‌بیوتیک‌ها حتی از پژوهش‌ها روی پروبیوتیک‌ها هم کمتر است. در نتیجه، مشخص نیست چه پری‌بیوتیکی برای سلامتی مفیدتر است.

به ادامه مطلب مراجعه نمایید

سیستم درون ریز مانند شبکه عصبی نقش مهمی در تنظیم عملکرد بدن شما دارد. غدد درون ریز با استفاده از هورمون‌ها بر بدن تأثیر می‌گذارند و تقریبا در کارکرد صحیح هر سلول و اندامی نقش دارند. اگر غدد درون ریز بدن سالم نباشند، ممکن است فرد دچار عارضه‌هایی در دوران بلوغ، بارداری و همچنین دچار اضطراب شود. همچنین ممکن است به‌راحتی اضافه‌وزن پیدا کند، استخوان‌هایش ضعیف شوند یا دچار ضعف و خستگی شود. برای آشنایی بیشتر با این غدد و عملکرد آنها با ما همراه باشید.

غدد درون ریز چه وظایفی دارند؟

سیستم درون ریز مسئول تنظیم دامنه گسترده‌ای از عملکردهای بدن است و این کار را با ترشح هورمون انجام می‌دهد. هورمون‌هایی که توسط غدد درون ریز ترشح می‌شوند، با جریان خون به بافت‌ها و اندام‌های مختلف می‌رسند. این غدد عملکردهای زیر را تنظیم می‌کنند:

• متابولیسم یا سوخت‌وساز بدن؛
• رشد؛
• عملکردهای جنسی و باروری؛
• ضربان قلب؛
• اشتها؛
• چرخه خواب و بیداری؛
• دمای بدن.

غدد درون ریز کدامند

در شبکه درون ریز بدن، غدد بسیاری با هم مرتبط هستند. این غدد در واقع اندام‌هایی هستند که هورمون ترشح می‌کنند. هورمون‌ها در سیستم درون ریز ساخته، نگهداری و ترشح می‌شوند. در ادامه غدد درون ریز مهم بدن را معرفی  کرده ایم

۱. غده هیپوتالاموس

غده هیپوتالاموس هورمون‌های زیادی ترشح می‌کند که مسئول کنترل عملکرد غده هیپوفیز هستند. همچنین وظیفه تنظیم عملکردهای دیگری مانند چرخه خواب و بیداری، دمای بدن و اشتها را بر عهده دارد. این غده نقش زیادی در کنترل عملکرد غدد درون ریز دیگر دارد و سیستم عصبی را به سیستم هورمونی متصل می‌کند.

این روزها بطری‌های پلاستیکی همه‌جا به چشم می‌خورند و به‌رغم هشدار تولیدکنندگان این بطری‌ها مبنی بر یک‌بارمصرف‌بودن آنها، بعضی از مردم مجدد از آنها استفاده می‌کنند. اگر شما هم دلتان می‌خواهد به‌خاطر حفاظت از محیط زیست از بطری‌های پلاستیکی دوباره استفاده کنید و نمی‌دانید استفاده دوباره از بطری آب پلاستیکی برای سلامتی خطرناک است یا نه، بهتر است این مقاله را بخوانید.

انواع بطری پلاستیکی

پیش از اینکه بررسی کنیم استفاده دوباره از بطری‌های پلاستیکی خطرناک است یا نه، بهتر است بدانیم که بطری‌های پلاستیکی انواع مختلفی دارند. معمولا روی قسمتی از بطری عددی داخل یک مثلث درج شده است که نوع پلاستیک بطری را مشخص می‌کند. (این عدد داخل درِ بعضی بطری‌ها هم درج می‌شود که نشانگر نوع پلاستیک درِ آن است.) این‌طوری راحت‌تر می‌توانید تصمیم بگیرید که استفاده از بطری مدنظرتان چقدر ایمن است.

۱. بطری پلی‌اتیلن ترفتالات یا پِت (PETE/PET)

اگر داخل مثلث عدد ۱ درج شده باشد، جنسش از پلی‌اتیلن ترفتالات یا به‌اختصار پِت است. معمولا از این پلاستیک سبک برای ساخت بطری آب و قوطی‌های مواد خوراکی مانند انواع سس استفاده می‌شود.

تا‌به‌حال هیچ پژوهشی اثبات نکرده است که استفاده دوباره از بطری‌های پت سبب ورود مواد شیمیایی به مایع داخل آن می‌شود. البته اگر قسمتی از پلاستیک بر اثر ضربه حالت قرشدگی پیدا کرد یا هر نشانه دیگری از آسیب‌دیدن بطری مشاهده کردید، باید آن را دور بیندازید و به‌صلاح نیست که دوباره استفاده‌اش کنید. همچنین این بطری‌ها را نباید در دمای زیاد نگه داشت.

۲. پلی‌اتیلن با چگالی بالا (HDPE)

درصورتی‌که عدد ۲ داخل مثلث درج شده باشد، جنسش از پلی‌اتیلن با چگالی بالاست. این پلاستیک مقاوم‌تر و ماندگارتر از پلی‌اتیلن ترفتالات است و معمولا برای تولید قوطی‌های مواد شوینده و بطری‌های بزرگ استفاده می‌شود.

اگر قوطی آب از این جنس باشد، می‌توانید از آن دوباره و دوباره استفاده کنید. فقط توجه کنید که باید آن را بشویید و اگر بدنه بطری آسیبی دید، آن را دور بیندازید.

محققان «مرکز سرطان مموریال اسلون کترینگ» نیویورک در مطالعه اخیرشان اظهار کردند کرم‌های پیله ساز ممکن است مدل حیوانی بهتری برای مطالعه بیماری‌های انسانی باشند.

به گزارش حکیم مهر به نقل از ایسنا، دانشمندان مدت‌ها است که از مدل‌های حیوانی برای درک بیماری‌ها و آزمایش درمان‌های جدید قبل از آزمایش آنها بر روی انسان از آنها استفاده می‌کنند. رایج‌ترین حیواناتی که در تحقیقات زیست‌پزشکی مورد استفاده قرار می‌گیرند، جوندگان هستند، اما نتایج یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که مدل بهتر از جوندگان، کرم پیله ساز شاخدار تنباکو (tobacco hornworm caterpillars) است.

دانشمندان مرکز سرطان مموریال اسلون کترینگ آمریکا در حال آزمایش جایگزین‌های مختلف غیر پستانداران برای محدود کردن استفاده از موش‌ها در تحقیقات هستند. نویسندگان مطالعه اظهار کردند که جایگزینی جوندگان با کرم‌های پیله‌ساز می‌تواند به کاهش هزینه‌های آزمایشگاهی گرانقیمت کمک کند و بدون نیاز به صبر طولانی برای رشد موش‌ها، همچنین ممکن است روند آزمایش و دریافت نتایج را سرعت بخشد.

باکتری‌ها زمانی که همزیستی دیگر مفید نیست میزبان‌های جلبک‌‌ خود را می‌کشند

 دانشمندان یک تغییر سبک زندگی را که در باکتری‌های دریایی اتفاق می‌افتد، توضیح داده‌اند، جایی که آن‌ها از همزیستی با میزبان‌های جلبک در یک تعامل سودمند متقابل، به کشتن ناگهانی آن‌ها اقدام می‌کنند.

 جزئیات این تغییر سبک زندگی می‌تواند بینش جدیدی در مورد تنظیم پویایی فیتوپلانکتون‌ها و تأثیر آن بر فرآیندهای بیوژئوشیمیایی در مقیاس بزرگ در محیط‌های دریایی ارائه دهد.
جلبک‌های تک‌سلولی، معروف به فیتوپلانکتون که مسئول حدود نیمی از فتوسنتز روی زمین هستند و اساس شبکه‌های غذایی دریایی را تشکیل می‌دهند. بنابراین، درک عوامل کنترل کننده رشد و مرگ فیتوپلانکتون‌ها برای حفظ یک اکوسیستم دریایی سالم بسیار مهم است.

 باکتری‌های دریایی از گروه Roseobacter در همزیستی متقابل با فیتوپلانکتون‌ها شناخته شده‌اند. فیتوپلانکتون‌ها مواد آلی مفید برای رشد باکتری‌ها مانند قند و اسیدهای آمینه را برای روزوباکتر فراهم می‌کنند و روزئوباکتر در عوض ویتامین‌های B و عوامل محرک رشد را تامین می کند.

تحقیقات متعدد نشان داده اند محیط میکروبی روده با بسیاری از بیماری‌ها مرتبط است. پیکا در لاتین به معنی پرنده ای است که تمایل به خوردن مواد درهم برهم دارد. به صورت کلی، پیکا یک اختلال خوردن است که فرد در آن تمایل به خوردن مواد غیر غذایی مانند خاک، گچ، یخ، صابون و … دارد. تاکنون دلیل مشخصی برای این اختلال گزارش نشده است. فرضیه هایی وجود دارد که کمبودهای تغذیه ای فرد  نظیرکمبود آهن، مس ، روی و … میتواند علت پیکا باشد. همچنین مطالعات نشان داده اند که پیکا اغلب در کنار سایر بیماری های روانپزشکی و ناتوانی ذهنی رخ می دهد. به عنوان مثال، نشان داده شده است که افراد مبتلا به بیماری های روانی خاص، مانند اختلال وسواس فکری و اسکیزوفرنی، به عنوان یک مکانیسم مقابله ای ممکن است ایجاد کننده پیکا باشند.

خاک خواری

خاک خواری یا ژئوفاژی (geophagy)، یکی از انواع پیکا است که در سراسر جهان در مردم با فرهنگ های متفاوت وجود دارد. وجود رفتار خاک خواری در بسیاری از مهره داران، از جمله پریمات های غیر انسانی  به صورت کاملا مستند دو فرضیه را تقویت کرده است:

• رفع کمبود مواد مغذی و ریز عناصر در رژیم غذایی
• عملکرد حفاظتی خاک در تنظیم pH، در برابر سموم و انگل ها

مطالعات اخیر به بررسی نقش میکروبیوم روده میزبان در ایجاد تمایل به خوردن مواد پرداخته اند. این بررسی ها از نظر فهم علت بروز پیکا در میزبان برای دانشمندان جالب خواهد بود و شاید در آینده روش های درمان جدیدی را مورد توجه قرار دهد. به عنوان مثال اخیرا مطالعات حیوانی و بیوانفورماتیک متعددی به بررسی ارتباط میکروبیوم و پیکا، اثرات مصرف پروبیوتیک ها در این بیماری و .. پرداخته اند.

آنچه مادران در دوران بارداری مصرف می کنند، نه تنها بر ترکیب میکروبیوتای روده خودشان اثر می گذارد بلکه بر محیط میکروبی روده نوزاد آنها تأثیر گذار است. تغذیه مادر تاثیر مستقیم بر ترکیب جامعه میکروبی روده نوزادان و رشد آن ها در ۱۸ ماهه اول زندگی دارد.

یکی از بهترین هدایایی که یک مادر می تواند به نوزاد خود بدهد میکروبیوم متعادل، سالم و متنوع است. کارآمدترین راه برای رسیدن به این هدف، رژیم غذایی مناسب در دوران بارداری می باشد.

بررسی ها نشان می دهد، ۱۰۰۰ روز اول زندگی نوزاد، یک دوره حیاتی در زندگی او به شمار می آید. این دوره، زمانی است که اساس سلامت کوتاه مدت و بلند مدت نوزاد پایه ریزی می شود. در این فاصله زمانی، میکروبیوتای روده نقش اساسی و کلیدی بر سلامت بدن نوزاد ایفا می کند.

نوع رژیم غذایی زمان بارداری و تاثیر آن بر محیط میکروبی نوزاد

مادران در دوران بارداری، هنگام زایمان و شیردهی، میکروبیوتای روده خود را به نوزادشان منتقل می کنند. این میکروب ها شروع به کلونیزاسیون در روده نوزاد می کنند. این امر به تنوع بیشتر میکروبیوم روده در آینده ی آنان کمک می کند. چنانچه کلونیزاسیون اولیه مختل شود، خطر ابتلا به طیف وسیعی از بیماری ها از جمله چاقی، آلرژی و بیماری های قلبی عروقی در آینده افزایش می یابد.

در این مطالعه محققان، ۸۶ مادر و نوزاد را در دو گروه تقسیم بندی کردند. اطلاعات در دوران بارداری جمع آوری و نوزادان در یک دوره ۱۸ ماهه زیر نظر گرفته شدند. دانشمندان با استفاده از توالی یابی نمونه های مدفوع مادران و نوزادان ، میکروب های مفید مختلفی را بدست آوردند. گروه اول شامل مادرانی بود که رژیم غذایی آن ها بر اساس مقدار زیادی فیبر، اسیدهای چرب امگا ۳ و پلی فنول بود. گروه دوم شامل مادرانی با میزان قابل توجهی کربوهیدرات، اسیدهای چرب اشباع و پروتئین حیوانی بودند.

بیماری کبد چرب سلامت مغز را به خطر می اندازد

دانشمندان مؤسسهٔ کبدشناسی راجر ویلیامز وابسته به کینگز کالج لندن و دانشگاه لوزان در مطالعه ای که ارتباط بین بیماری کبد چرب غیر الکلی (NAFLD) و اختلال عملکرد مغز را بررسی می کند، دریافتند تجمع چربی در کبد باعث کاهش اکسیژن به مغز و التهاب بافت مغز می شود، که کبد چرب غیرالکلی با فراهم کردن هر دو شرایط منجر به شروع بیماری های مغزی شدید می شوند.

کبد چرب غیرالکلی (NAFLD) تقریباً 25٪ از جمعیت و بیش از 80٪ از افراد چاق ناسالم را تحت تأثیر قرار می دهد. چندین مطالعه، اثرات منفی رژیم غذایی ناسالم و چاقی را بر عملکرد مغز گزارش کرده اند؛ با این حال اعتقاد بر این است که این اولین مطالعه ای است که به وضوح کبد چرب غیرالکلی را با زوال مغز مرتبط می کند و یک هدف درمانی بالقوه را شناسایی می کند.

این تحقیق که با همکاری اینسرم (مؤسسٔه ملی تحقیقات بهداشتی و پزشکی فرانسه) و دانشگاه پواتیه در فرانسه انجام شد، شامل تغذیهٔ موش‌ها با دو رژیم غذایی مختلف بود. نیمی از موش‌ها رژیم غذایی داشتند که کالری دریافتی آنها بیش از 10 درصد چربی نبود، در حالی که کالری دریافتی نیم از موش های دیگر حاوی 55 درصد چربی بود؛ که شبیه رژیم غذایی غذاهای فرآوری شده و نوشیدنی های شیرین در نظر گرفته شده است.

س از 16 هفته، محققان مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را برای مقایسهٔ اثرات این رژیم‌ها بر بدن و به طور خاص بر روی کبد و مغز انجام دادند. آنها دریافتند که تمام موش‌هایی که سطوح بالاتر چربی مصرف می‌کنند، چاق در نظر گرفته می‌شوند و کبد چرب غیرالکلی، مقاومت به انسولین و اختلال عملکرد مغز را ایجاد می‌کنند.

مطالعه ای که توسط دانشگاه لوزان و بنیاد تحقیقات کبد تامین شد همچنین نشان داد که مغز موش های مبتلا به کبد چرب غیرالکلی از سطح اکسیژن پایین تر رنج می برد. این به این دلیل است که این بیماری بر تعداد و ضخامت رگ‌های خونی مغز تأثیر می‌گذارد که اکسیژن کمتری به بافت می‌رسانند، اما همچنین به این دلیل است که سلول‌های خاص اکسیژن بیشتری مصرف می‌کنند در حالی که مغز در حال ملتهب شدن است. این موش ها نیز بیشتر مضطرب بودند و علائم افسردگی را نشان می دادند.

در مقایسه، موش‌هایی که رژیم غذایی سالم مصرف می‌کردند کبد چرب غیرالکلی یا مقاومت به انسولین نداشتند، رفتار طبیعی داشتند و مغزشان کاملاً سالم بود.

ننوشیدن آب کافی با خطرات جدی سلامتی مرتبط است.

 مطالعه جدید چند دلیل خوب دیگر برای هیدراته ماندن ارائه می دهد - از جمله بیماری های مزمن کمتر و شانس بیشتر برای زندگی طولانی تر. 

این مطالعه بر اساس تحقیقاتی که شامل ۱۱۲۵۵ بزرگسال بود و در طول ۲۵ سال پنج بار در مورد عواملی مانند وضعیت اقتصادی اجتماعی و سابقه پزشکی خانوادگی مورد سوال قرار گرفتند.

آزمایش‌های بالینی روی داوطلبان اندازه‌گیری سدیم در سرم خون آنها را ارائه کرد که به عنوان شاخصی برای دریافت مایعات مورد استفاده قرار گرفت. معمولاً هرچه آب بیشتری بنوشیم، سطح سدیم در جریان خون ما کاهش می یابد.

ناتالیا دمیتریوا، دانشمند پژوهشی، از موسسه ملی قلب و ریه و خون (NHLBI) در مریلند می‌گوید: نتایج نشان می‌دهد که هیدراتاسیون مناسب ممکن است روند پیری را آهسته کند و زندگی عاری از بیماری را طولانی کند.

تحقیقات قبلی ارتباط بین سطوح بالاتر سدیم در خون و افزایش خطر نارسایی قلبی را ثابت کرده است. محدوده طبیعی سطوح سدیم در خون افراد معمولاً بین ۱۲۵ تا ۱۴۶ میلی اکی والان در لیتر (mEq/L) است. در این مطالعه، نمونه‌های سرمی با سطوح سدیم بالاتر نیز احتمالاً حاوی سطوح بالا تا ۱۵ نشانگر مختلف سلامت بیولوژیکی و پیری بودند.

به عنوان مثال، افرادی که سطح سدیم آنها بالاتر از mEq/L ۱۴۲ است، در مقایسه با افرادی که محدوده معمولی بیشتری را نشان می‌دهند، ۱۰ تا ۱۵ ٪ احتمال افزایش سن از نظر بیولوژیکی بالاتر از سن تقویمی خود را داشتند. همچنین خطر ابتلا به بیماری های مزمن از جمله نارسایی قلبی، سکته مغزی، فیبریلاسیون دهلیزی، بیماری مزمن ریوی، دیابت و زوال عقل ۶۴٪ درصد بیشتر بود.

محققان پیشنهاد می‌کنند که اندازه‌گیری سطح سدیم در خون می‌تواند به توصیه‌های پزشکان کمک کند. آن دسته از افرادی که از نظر مصرف مایعات در منطقه خطر قرار دارند، می توانند اقداماتی را برای ورود آب بیشتر به سیستم خود انجام دهند - نه فقط از طریق نوشیدن آب، بلکه از طریق آب میوه ها، سبزیجات و میوه ها.

مانفرد بوهم، محقق ارشد از NHLBI می‌گوید: هدف این است که اطمینان حاصل شود که بیماران به اندازه کافی مایعات مصرف می‌کنند، عواملی مانند داروها که ممکن است منجر به از دست دادن مایعات شوند، ارزیابی می‌شوند.

پزشکان همچنین ممکن است نیاز به برنامه درمانی فعلی بیمار مانند محدود کردن مصرف مایعات برای نارسایی قلبی داشته باشند.

دانشمندان باکتری هایی را شناسایی کرده اند که طعم میوه ای، ترشیده یا پیازی را در پنیر ایجاد می کنند.

تولید پنیر هزاران سال است که وجود داشته است و در حال حاضر بیش از 1000 نوع پنیر در سراسر جهان وجود دارد. اما اینکه دقیقاً چه چیزی باعث می‌شود برخی از پنیرها مانند پارمزان (Parmesan) طعم میوه‌ای داشته باشند و برخی دیگر مانند بری (Brie) و کاممبرت (Camembert) طعم ترشیده داشته باشند، تا حدودی معما باقی مانده است. اکنون دانشمندان انواع خاصی از باکتری ها را که این ترکیبات طعم دهنده را تولید می کنند، شناسایی کرده اند.

موریو ایشیکاوا و همکارانش می‌گویند این یافته‌ها که در 10 نوامبر در Microbiology Spectrum توضیح داده شد، می‌تواند به سازندگان پنیر کمک کند تا مشخصه های طعم پنیر را با دقت بیشتری تغییر دهند تا با ترجیحات مصرف‌کننده مطابقت داشته باشد.

طعم پنیر به چیزی بیشتر از نوع شیر و باکتری های شروع‌کننده بستگی دارد که برای تهیهٔ لذیذ لبنیات تخمیری استفاده می شود. مجموعه‌ای از ارگانیسم‌ها که در طول فرآیند کامل و رسیده شدن پنیر به درون آن حرکت می‌کنند نیز به طعم پنیر کمک می‌کنند.

ایشیکاوا، از دانشگاه کشاورزی توکیو، این باکتری های غیر شروع کننده را به یک ارکستر تشبیه می کند :"ما می توانیم آهنگ هایی را که ارکستر پنیر می نوازد به عنوان یک هم‌آهنگی درک کنیم، اما نمی دانیم که هر کدام از آنها مسئول چه سازهایی هستند."